Úrval - 01.12.1957, Blaðsíða 21

MINNSTU MENN JARÐARINNAR
skemmtunar. Kvöldin eru löng,
og þá er ekki setið auðum hönd-
um. Ungu mennirnir tendra bál-
köst í sléttu rjóðri og ungu
stúlkumar bregða við, þegar þær
sjá eldinn og upphefja einradd-
aðan söng um leið og þær
klappa saman lófunum. Æsku-
fólkið stígur síðan dans kring-
um bálið með stuttum, léttum
skrefum, og ekki líður á löngu
þangað til eldra fólkið hefur
slegizt í hópinn. Ég naut þess
sérstaklega að horfa á lát-
bragðsleikina, sem einhver lipur
unglingur tók að sér að sýna.
Hann lék hlutverk stórs veiði-
dýrs, fíls eða simpansa, en aðrir
unglingar léku svo veiðimenn.
Allt látbragð þeirra, andlits-
svipur og hreyfingar, var svo
eðlilegt, að áhorfendur stóðu á
öndinni af spenningi, og hvöttu
ieikarana með háum hrósyrð-
um. Mikið hrós hlaut líka sögu-
roaður, er hafði að því er virt-
ist meðfædda frásagnarhæfi-
ieika. Þegar hann byrjaði sögu
sína mitt í kyrrð skógarins
rneðan biksvört nóttin vafði
umhverfið, þyrptust allir með-
iimir ættflokksins í kringum
hann. Hann fór með ævagamla
goðsögn og bætti í hana ýms-
uvn ævintýrum, er hann sjálfur
hafði reynt, og allt var það
kryddað meistaralegu látbragði
—■ bendíngnm og svipbrigðum,
svo að það var engu líkara en
æfður leikari væri þar að verki.
Lífsgleði og fjör þessara iitlu
inanna er undravert. Þeir eru
tTRVAL
til í að dansa og skemmta sér á
hvaða tíma dags sem er, og það
gengur þeim hjarta nær að
þurfa að slíta sig frá dansinum
og leggjast til svefns, þegar
langt er liðið á nótt. Ég hef
komizt að raun um, að það er
T-vitamínið í fæðu dverganna,
sem ver þá þunglyndi og gerir
þá létta í skapi. Lirfur þær,
skordýr, fiðrildapúpur og
maurar, sem þeir leggja sér til
munns, eru einmitt ríkir af
þessu fjörefni. En framar öllu
held ég þó, að orsökin sé tengsl
þeirra við hina lifandi náttúru,
óþrjótandi uppsprettulindir
sagna og ævintýra, er glæða
ímyndunaraflið, og sú trausta
vináttukennd, sem þeim er í
blóð borin. Ég hef dvalið með
ýmsum dvergþjóðum mánuðum
saman og alltaf fundizt ég vera
eins og heima hjá mér.
Hvers virði er þekking okkar
á sögu skógai dverganna ? Rann-
sóknir á þeim hafa byrjað mjög
seint — en segja má, að betra
sé seint en aldrei. Það hefur
tekízt að fá heildarmynd af
lifnaðarháttum og eðlisfari
þessara litlu manna, sem hófu
skeið sitt í árdaga mannlífsins
á jörðinni. Þjóðfræðingar eru
fullvissir um, að menning þess-
ara veiðimanna eins og hún er í
dug, hafi gengið sérstæða,
firnalanga þróunarbraut, og
sameinkenna hennar verði að
leita í órafjarska mannlegrar
sögu.