Úrval - 01.12.1957, Blaðsíða 85

Í'LYGILLINN OG STÚLKAN
ir. Hún vissi ekki einu sinni
hvar Lalli átti heinaa eða hvar
hann vann, hann hafði allatíð
verið fáorður um einkahagi
sína.
Hún beið og flygillinn líka.
Að lokum kom hann og allar
skyrturnar hans fimm voru ó-
hreinar og Lilja þvoði þær og
gladdist yfir því að heyra lag-
ið aftur.
En eftir tæpan hálftíma hætti
hann að spila og kom fram í
eldhús til að tala við hann með-
an hún var að þvo. Það hafði
hann aldrei gert fyrr, og hún
vissi að honum lá eitthvað mik-
ið á hjarta. Hún varð því dá-
lítið undrandi þegar hann fór
að tala um verð á notuðum bíl-
um. Og notuðum flyglum. Bíl-
ar voru annað helzta áhuga-
mál hans, sagði hann, eða öllu
heldur helzta áhugamálið,
kannski það eina.
Hann talaði um bíla allt
kvöldið og flygillinn stóð þög-
ull og ónotaður. Lilja bjó til
kaffi og hann las auglýsingarn-
ar í blöðunum: fyrir rúmar
fimm þúsund krónur var hægt
að fá nothæfan bíl...
Kvöldið eftir kom maður til
að líta á flygilinn. En það leið
vika áður en nokkur kom, sem
borga vildi nógu mikið fyrir
hann. Og Lalli varð óþolinmóð-
ur, eirðarlaus, nagaði neglum-
ar og fór frá einni bílasölunni
til annarrar.
Einn bjartan sunnudag um
vorið óku þau í gamla bílnum,
ÚRYAL
sem þau höfðu keypt fyrir and-
virði flygilsins. Lilja sat við
hlið Lalla, og þegar hún sá
gleði hans var hún hamingju-
söm. Það var eins og hann og
bíllinn væm eitt. Hann knúði
bílgarminn til að láta í té alla
orku sína. Hún greip andann
á lofti þegar hún sá vísinn á
hraðamælinum þokast titrandi
upp að 100. Nú var Lalli hinn
fullkomni elskhugi, allt sem
gamli mótorinn gat í té látið
gaf hann honum í algjörri
hlýðni. Og hendur Lalla voru
öruggar og jafnframt næmar,
hann var ungur guð, og hún til-
bað hann. Þau námu staðar við
benzínstöð og tóku benzín. Lilja
borgaði því að hún átti bílinn.
Aftur á móti borgaði Lalli
kaffið sem þau drukku í veit-
ingakrá, og Lilja athugaði
sjálfsölugrammófóninn, en fann
ekki plötuna sem hún leitaði
að: lagið þeirra. Hún var samt
ánægð og þrýsti sér upp að
Lalia og var stolt af því að
vera með honum, að láta sjá
sig með honum.
Hann var kannski svolítið
óþolinmóður, en hún var alltof
glöð til þess að láta það á sig
fá — hann var dálítið feiminn,
hræddur við að láta í ljós til-
finningar sínar.
„Ertu ekki búin að sötra
þetta kaffigutl ennþá?“ spurði
hann önugur og þráði að setj-
ast aftur við stýrið. Og Lilja
flýtti sér að klára úr bollanum
og hætti við að fá sér meira