Úrval - 01.12.1957, Blaðsíða 89

ÁSTIN ER EINSTÆÐINGUR
vormisserisins er nýafstaðinn,
vegna þess að „Sjungom stund-
entens lyckliga dag“ ómar enn-
þá í þér, vegna þess að bass-
arnir sungu ,,Inga stormar án i
vára sinnen bo, inga stormar
án, inga stormar án“, og það
reitti þig til reiði, af því þú
elskar sannieikann; þú kingir
vegna þess að klukkan er tvö
á nóttu, vegna þess að þetta er
mild og silkimjúg vomótt, vegna
þess að þú stendur fyrir fram-
an járngrindina á garðinum á-
samt ungu stúlkunni sem þú
hefur eitt ævi þinni til að leita
að og sem var daman þín á
ballinu í kvöld, vegna þess að þú
hefur spurt hana hvort hún vilji
ganga með þér um garðinn og
hún hefur sagt já, vegna þess
að þú ert kvíðafullt ungmenni,
vegna þess að þú dáir og til-
biður ungu stúlkuna meira en
allt annað sem lifir á jörðunni,
vegna þess að þú hefur aldrei
dirfzt að vekja hjá henni
minnsta grun um innstu tilfinn-
ingar þínar og þína villtu,
trylltu von, vegna þess að hún
er engiil og þú elgfróði, vegna
þess að þú vonar að kraftaverk
gerist í garðinum svo að þú
öðlist hugrekki til að tjá þig; þú
kingir vegna þess að þú veizt
að ef kraftaverkið gerðist
og hún endurgyldi tilfinningar
þínar, þá myndirðu ekki vita
hvemig þú ættir að taka á móti
þvílíkum sælunnar heimi.
Sérhver maður er fær um að
meðtaka sorg. Fær um að með-
TÍRVAL
Nil hefur lœgt, í bili aö minnsta
kosti, pann úlfaþyt sem verið hefur
hér á landi út af bók norska skáldsins
Agnars Mykle, „Sangen om den röde
rubin.“ Líklegt er þó, að ýinsum, sem
hafa ekki lesið bókina, sé forvitni &
að kynnast henni nokkuð, og þvi birt-
ir Úrval hér þrjá kafla úr bókinni.
Ekki eru þó kaflar þessir birtir til
þess eins að svala hugsanlegri for-
vitni lesenda, heldur fyrst og fremst
vegna þess að í þeim er af nœrfœmi
og skáldlegu innscei fjallað um það
viðkvœma lífsblóm, sem við nefnum
œskuást, þetta algleymi, sem gerir
allt annað einskis virði, og getur
verið svo dýrmætt, að ástin þori ekki
að krefjast réttar síns af ötta við að
henni verði vísað á bug, því ,,ég get
afborið líf ósagðrar vonar, en ég get
aldrei sætt mig við líf hins talaða
ósigurs.“ Fyrsti kaflinn sem hér birt-
ist er upphaf bókarinnar. Hinir tveir
eru niðuriag hennar, en eru, þó í
beinu framhaldi af þeim fyrsta. Það
vœri freistandi að gera hér frekari
grein fyrir bókinni, því að i öllum
þeim styr, sem um hana hefur stað-
ið, er sem bókin sjálf hafi týnzt.
Klám eða ekki klám — það er mönd-
ullinn, sem allt hefur snúizt um, en
verðleikar bókarinnar að öðru leyti
hafa legið í þagnargildi. Þvi miður
er liér ekki rúm fyrir slíka greinar-
gerð. Kaflarnir hér á eftir nmnu tala
máli höfundar.
taka hamingjuna er sá einn sem
er sterkur.
Maínótt, vornótt.
Þegar vorar í Noregi, þá
gráta hjörtu mannanna af
þánuðum kulda; hamingjan er
ili, rykkjótt, kvalafull, eins og
freðinn limur þiðni. Því vorið
er svo ofsalegt og svo skelfí-
legt hjá okkur. Það er ekki nóg
með að við sjáum það og finn-