Úrval - 01.05.1968, Qupperneq 74

72
mundi vera eftir í dunkinum, því
hann hafði engin tök á að mæla
það. Enn verri var sú tilhugsun að
kvikna kynni í flugvélinni. Ef olían
færi að flæða út úr stýrishúsinu
mundi hún komast að brennheitri
leiðslu og kvikna í henni þegar í
stað án þess að nokkuð yrði að
gert. Hann hafði enga fallhlíf.
Nú varð fyrir hvern mun að ná
olíunni upp af gólfinu. Hann náði
sér í bor ag boraði gat á gólfið sem
fjarst le.iðslunni. Eftir stutta stund
var gólfið í stjhishúsinu orðið þurrt
að mestu leyti.
Það virtist þýðingarlaust að reyna
að spara eldsneytið með því að
minnka hraðann, svo hann jók hann
í staðinn úr 1600 snúningum
(hreyflanna) á mínútu upp í 1900
snúninga, en þetta þýddi það að
eldsneytið mundi þrjóta miklu fyrr
en annars, en dýrmætur tími vinn-
ast.
Það birti af degi, hægt og hægt,
en sólin kom ekki upp. Hann var
kominn upp í 2400 m hæð, og skýja-
þykkni undir og yfir, og svo nálægt
hinu neðra að við lá að hjólin snertu
það. Honum sýndist skýlausa bilið
sem hann flaug um, lokast af skýja-
bólstrum, sem næðu upp í 6500 m
hæð. Það var engin leið að komast
upp yfir, flugvél hans hafði ekki
afl til þess, og var honum einn
kostur nauðugur, að fljúga inn í
stormskýin og reiða sig á mælitæki
sín. í tvær næstu klukkustundirnar
gerði vélin ýmist að taka djúpar
dýfur eða rykkja sér upp á við, og
skyggni var sama sem ekkert, því
regn buldi á rúðunum og byrgði
ÚRVAL
sýn, auk þess sem það dreif inn í
stýrishúsið.
Þegar liðin var klukkustund frá
því rigningin byrjaði, gerði krapa-
hríð, og settist ís á vængina. Corri-
gan hafði íssköfu, sem var um hálf-
ur þriðji metri að lengd. Hann gat
komið henni út um gluggann á
klefa sínum og náð talsverðu af
vængjunum, en hann var hræddur
um að tæki sín mundu frjósa, svo
að hann vissi ekki hve hratt hann
flygi. Hann var hræddur um að
rekast á fjöll, en samt var honum
verr við ísinguna, og fór hann nú
að lækka flugið svo um munaði.
Þegar komið var niður í 1000 m
hæð greiddust skýin sundur og sá
hann þá sér til mikillar furðu og
enn meiri skelfingar að undir var
haf. Þá hélt hann að hann væri
kominn út yfir Kyrrahaf og hefði
flogið yfir álfuna þvera. Hve langt
út yfir strönd meginlandsins? Hann
leit aftur fyrir sig. Hvergi var land
að sjá.
Oðar er hann þóttist hafa komizt
að þessu, ákvað hann að snúa við
í átt til lands, að því er hann hugði.
Hann furðaði sig ekkert á því að
hafa flogið yfir álfuna þvera á tutt-
ugu og sex klukkustundum, en hann
var mjög hræddur um að olían væri
að ganga til þurrðar, og ef hún
þryti meðan hann var yfir hafi, var
engrar hjálpar að vænta.
En um leið og Corrigan bjó sig'
til að snúa flugvélinni í öfuga átt,
leit hann á kompásinn. Hann sá
ekki vel á hann, því það féll á hann
skuggi. En svo rann upp fyrir hon-
um ljós, og má geta þess nærri
hvort honum hefur ekki orðið hverft