Úrval - 01.05.1968, Síða 109

LUNDÚNIR BRENNA
107
ari útbreiðslu eldsins. Og þegar
komið var fram yfir hádegi næsta
dag, var komið logn. Reykurinn
steig þráðbeint upp í loftið yfir
hinu hljóða Cityhverfi. Evelyn lýs-
ir því þannig, að lognið hafi orðið
til þess að blása öllum „nýjan
kjark í brjóst, þegar næstum allt
var glatað." Hinn mikli Lundúna-
eldsvoði var á enda.
Samuel Pepys gat varla trúað
þvi. Síðustu tvo daga hafði hann
verið mjög áhyggjufullur, enda
hafði hann haft um nóg að hugsa.
Hann hafði hamazt við að koma
eigum sínum undan til Deptford.
Hann hafði haft miklar áhyggjur
og þungar af öryggi húss síns,
Flotamálaráðuneytisins og gullsins
síns, sem hann hafði geymt heima í
Seething Lane. Þegar eldurinn
hafði snögglega borizt alveg að
Seething Lane í dögun á miðviku-
deginum, ákvað hann að flýja.
Hann flutti gullið á bát niður ána
allt til Woolwich með hjálp Elísa-
betar og skrifstofumanns úr Flota-
málaráðuneytinu og kom því fyrir
bak við lás og slá í konunglegu
skipasmíðastöðinni þar. Hann bjóst
við því, að hús hans yrði brunn-
ið til ösku, þegar hann kæmi aftur
heim til Seething Lane. En þegar
hann gekk niður Great Tower-
stræti, sá hann þess í stað, að
hafnarverkamenn frá skipakvíum
flotans höfðu sprengt burt hús við
enda götunnar, svo að þar var nú
komið autt svæði. Hús hans var
alveg óskemmt ,og sama var að
segja um Flotamálaráðuneytið.
Pepys klöngraðist upp alia stig-
ana í Allhallows Barking-kirkjunni
þar í nágrenninu, þar til hann var
kominn efst upp í turninn. Og þar
gat að líta „hina átakanlegustu sýn
eyðileggingarinnar“. Hvarvetna
blöstu við sviðin svæði rjúkandi
rústa, en á stöku stað risu sviðnar
grindur bygginga upp úr auðninni
Hkt og rekaviðardrumbar í sóthafi.
Þeir Pepys og Evelyn þræddu síð-
an báðir strætin innan um rústa-
haugana alla leið út til óbyggðu
svæðanna í Moorfields. „Vesaling-
arnir“, sem þar höfðust við undir
berum nimni, voru farnir að reisa
sér bráðabirgðakofa og alls konar
skýli. Evelyn tók eftir því, að jafn-
vel auðugar fiölskyldur áttu nú
ekkert nema fötin ,sem þær voru
í, og máttu nú þola „hina mestu
eymd og fátækt.“
Konungur sneri nú athygli sinni
að hinum heimilislausu þúsundum,
nú er eldurinn hafði loks dáið út
að mestu. Hann gaf út tvær tilskip-
anir, er snerti flóttafólkið. Hann
skipaði svo fyrir, að sýslurnar um-
hverfis Lundúni skyldu senda vist-
ir til borgarinnar, einkum brauð,
og skyldi því útbýtt daglega í
Bishopsgate, Towerhæð, Smith-
field og öðrum stöðum norðar í
borginni. Hann skipaði svo fyrir, að
heimilislausir Lundúnabúar skyldu
fá að geyma búslóð sína í kirkjum,
skólum og öðrum opinberum bygg-
ingum. Hann skipaði svo fyrir, að
aðrar borgir skyldu taka við flótta-
fólki og leyfa því að stunda þar
atvinnu sína.
Á fimmtudeginum reið konungur
út til Moorfields til þess að ávarpa
heimilislausa fólkið, sem þar hafð-
ist við. Mannfjöldinn hópaðist sam-