Úrval - 01.05.1968, Qupperneq 115

Þeqar farið var að vinna að erfðafrœði eftir aldamótin með
erfðafræðilögmál Mendels að leiðarljósi, óx þeJckincjin á erfða-
sjúkdómum jafnt og þétt. Jafnframt voru gerðar ítarlegar og
markvissar rannsólcnir á ýmsum þáttum í umhverfi mannsins,
sem áhrif höfðu á þroska hans.
Sitt af hverju um
gagnsemi erfðarfræðinnar
Eftir ÓLAF JENSSON læknir
Sífelit eru gerðar hærri
kröfur til þeirra, sem
lækna og hjúkra. Alltaf
er að koma ný þekking
sem ýmist bætist við
þá, sem fyrir er eða kemur í stað-
inn fyrir þá sem stuðzt hafði verið
við áður. Það er stundum sagt, og
það með réttu, að læknar þurfi að
vera sílærandi og sírifjandi upp til
að geta staðið sig svo sem bezt
verður á kosið í starfi sínu. Þessi
almennu sannindi gilda án efa
einnig um hjúkrunarkonur og ljós-
mæður.
Þetta viðfangsefni, fræðslan, út-
heimtir mikinn tíma og fyrirhöfn.
Þýðing hennar er slík fyrir þá sem
gefa sig í að lækna og hjúkra að
líta verður á fræðsluöflun og
fræðslustarf yfirleitt, hvort sem um
er að ræða viðtakanda eða veit-
anda, sem lífsnauðsynlegan þátt í
starfinu. Öflun þekkingar er nauð-
syn, en án hennar hlýtur starfið að
líða og þeir, sem eiga að njóta þess
hinir sjúku.
Þessi fáu inngangsorð læt ég
nægja sem sérstaka prédikun um
skyldur lækna, hj úkrunarkvenna og
Ijósmæðra til að fræðast og fræða
aðra eftir beztu getu.
I greinarkorni þessu er ætlunin
að bera á borð fyrir ljósmæður
nokkra fróðleiksmola um gagnsemi
erfðafræðinnar í læknis- og hjúkr-
unarstarfi.
TVÖ MEGIN SJÓNARMIÐ UM
GAGNSEMI OG TILGANG
ERFÐAVÍSINDA.
Þegar litið er yfir þróun erfða-
vísindanna frá eldamótum, eða í
rúma hálfa öld, má greina tvö meg-
in sjónarmið um gildi og tilgang
Lj ósmæðrablaðið
113