Úrval - 01.11.1968, Blaðsíða 26

24
ÚRVAI.
„Þið gætuð pyntað okkur ef þið
viljið, og þið getið deytt okkur.
Enginn getur hindrað ykkur. Allah
mun ekki taka af ykkur ráðin. En
hann mun dæma ykkur. Látið ykk-
ur aðeins ekki detta í hug að þessi
fundur okkar sé án hans vilja. Þetta
er aðferð hans, þegar hann vill
reyna hvernig þeir eru sem þjóna
honum. Þið hafið ef til vill framið
rán einhverntíma áður, vegna þess
að þið trúðuð loforðum sem síðar
reyndust röng. Slíkt kann að fyrir-
gefast. En lyddum og löðurmenn-
um fyrirgefur Allah aldrei. Og lítið
nú á okkur.“ Hún benti þeirri hend-
inni, sem laus var, til himins.
Þegar Gazella hélt áfram máli
sínu, mátti heyra nokkra óþolin-
mæði í rödd hennar. „Þið munuð
allir þrír standa frammi fyrir dóm-
stóli Allahs. Gerið það sem ykkur
virðist réttast. En ég vil ekki að
þið gerið ykkur að þjófum. Þarna
hafið þið léttiskóna mína. Þá gef ég
ykkur“. Með þeim orðum sleppti
hún léttiskónum.
Ég undraðist hana og dáði á með-
an hún talaði, en jafnframt tók ótt-
inn mig að nýju. Um leið og hún
gaf til kynna að hún hefði lokið
máli sínu, særði hún fram dómsorð-
ið: Líf eða dauða. Ég skildi að hún
hafði fundið á sér, að nóg væri tal-
að. Þetta var úrslitastundin.
Stóri maðurinn hélt á léttiskón-
um í útréttri hendinni þó nokkra
stund. Skyndilega féll höndin eins
og máttlaus niður. Þetta gaf til
kynna uppgjöf. Stúlkan hafði sigr-
azt á villidýrseðli hans.
Léttiskórnir lágu saman í sand-
inum. Maðurinn var eins og á valdi
augna stúlkunnar. Það var eins og
honum fyndist reiði Allahs stafa
þaðan til sín.
Hnífsblaðið skall í skeiðar sínar
með lágum smelli. Fyrirliðinn
hneigði höfði og strauk handarbak-
inu um augun, eins og barn, sem
komið er að gráti. Síðan rétti hann
snögglega að mér höndina og lagði
vopnið í lófa mér. í undrun minni
gat ég ekki annað gert en að taka
við því. Ég fann að það var heitt
að taka á því.
Hann sneri sér að félögum sínum
og þeir slepptu einnig hnífum sín-
um, svo að þeir féllu niður og stung-
ust í sandinn með hvinkenndu
hlj óði.
Svo hóf hann augu sín og stafaði
nú þaðan engri grimmd eða reiði,
heldur mildum virðuleik, sem er
eiginlegur mörgum þeim Morokkó-
búum, sem jörðina yrkja. Hann
sagði nokkur orð, lágum rámi, og
stúlkan svaraði honum aftur. Hann
sneri sér við og hóf hendur sínar
yfir félagana. Það var eins og hann
væri að blessa þá.
Þeir gengu burt, þrömmuðu eftir
mjúkum hvítum sandinum, ofan
við efsta sjávarmál, og innan
skamms voru þeir úr augsýn.
Við stóðum eftir og héldumst í
hendur. Loksins spurði ég: „Hvað
sagði hann, Gazella?“.
Hún leit á mig augum, sem varla
sá í fyrir tárum. „Hann sagði „Far-
ið í friði. Allah varðveiti ykkur“.
Ég leit í kringum mig, og sá þá
að lækjarfarvegurinn var rétt fyrir
ofan okkur. Ég tók upp léttiskóna
og við gengum hægt og hljóð í
bragði til vagnsins okkar.