Úrval - 01.11.1968, Síða 41

HÚSMÆÐUR SEM VINNA ÚTI
39
jafnvel meiri ef konan fór, viljandi
til starfa utan heimilis. Aðra víð-
tæka rannsókn gerðu nokkrar kon-
ur (starfandi hjá Shellfélaginu)
með sérstakri hliðsjón af vanda-
málum vinnandi konu í sam-
bandi við ábyrgð hennar gagnvart
starfinu annarsvegar og heimilinu
hinsvegar. Hluti af þessari rann-
sókn snerti sérstaklega giftar kon-
ur, sem starfa úti, og vakti athygli
á nauðsyn þess að þeim yrði veitt
aðstaða til að vinna hluta úr degi.
Stj órnarskrifstofur Shellfélagsins
urðu fyrst verulega varar við þess-
ar nýju aðstæður og möguleika,
þegar félagið tók sína miklu mið-
stöð til notkunar. Fjölmargar skrif-
stofur fluttu þá burt frá miðborg
Lundúna, og þetta skapaði sam-
gönguerfiðleika fyrir margar starf-
andi stúlkur á vegum félagsins.
Ennfremur var tekin upp vélritun
eftir segulbandi samtímis þessari
tilfærslu á aðsetri, og margt starfs-
fólk var í minna lagi hrifið af
þessari breytingu, eða með öðrum
orðum, það sagði upp. Þá tókst að
fylla skörðin að verulegu leyti með
giftum konum. Langflestar voru
nálægt miðjum fertugsaldri, og
höfðu gengið annaðhvort í gagn-
fræðaskóla eða menntaskóla, áttu
börn á skólaaldri, og stundum var
eitthvað af þeim börnum enn í
barnaskóla.
Ástæðurnar til þess að þessar
konur vildu fara að vinna á nýján
leik, voru mjög á eina leið: „Börn-
in eru nú farin að stækka, og þeg-
ar ég sá auglýsinguna, þá datt mér
í hug að unnt væri að bæta fjár-
haginn og jafnframt að verða sjálf-
stæðari í eigin persónu, því sjálf-
stæði tapa margar mæður með ár-
unum.“ Þetta sögðu þær og annað
líkt. Svo voru margar sem töluðu
um að þeim leiddist. „Nú eru krakk-
arnir komnir á legg og þar með
fengin ýmis skilyrði til að spara
sér vinnu, og þá hef ég líka mik-
inn tíma afgangs. Ég hef heldur
lítinn áhuga á kaffiboðum hér í
nágrenninu eða á slúður samkund-
um.“ Vandinn við að komast aftur
upp á lag með vinnuna, sem sumar
hinna fyrstu voru dálítið hræddar
um að vefjast myndi fyrir sér,
reyndist yfirleitt auðleystur. Það
var eins og ein þeirra sem ráðnar
voru til vélritunar sagði síðar: „Að
vélrita, það er eins og að synda.
Þegar búið er að læra það gleym-
ist það ekki framar.“
Að því er snertir konurnar sjálf-
ar, þá telja margir að heilsufar
þeirra batni og að þær fái fjöl-
breyttari áhugamál við það að fara
að vinna úti. Áður fannst börnun-
um þau eiga gott og þægilegt at-
hvarf hjá móður sinni, nú líta þau
upp til hennar vegna fjárráða henn-
ar, og ekki þá sízt ef hún vinnur
hjá frægu olíufélagi. Aukatekjurn-
ar koma sér vel, hvenær skyldu við-
bótartekjur ekki gera það, og svo
kunna þessar konur vel við sig á
skrifstofum félagsins. Margar hinna
giftu kvenna unnu þegar þær voru
yngri hjá minni fyrirtækjum, og
gera sér því betur grein fyrir kost-
um þess og hlunnindum að vinna
hjá slíku fyrirtæki, en ungu stúlk-
urnar sem koma beint út úr skól-
anum í starfið.
Giftar konur eru ráðnar til sjálf-