Úrval - 01.11.1968, Qupperneq 102

100
ÚRVAL
bíl. Svo afhendir hann mér kílóin
tíu tafarlaust. Ég verð auðvitað
kyrr hjá þér, meðan þú lítur á vör-
una.“
„Af hverju sagðirðu mér aldrei
frá þessum félaga þínum? Ég hélt,
að þú trevstir mér,“ sagði Biani.
„Þetta er algerlega örugg aðferð
fyrir okkur báða,“ sagði Levonian
sannfærandi röddu. „Þú getur kom-
ið með mér út að bílnum." Hann
leit á úrið sitt. „En við verðum að
flýta okkur. Hann kemur akandi
hérna fram hjá eftir 10 mínútur.“
Biani ræddi málið ekkert við
mennina, sem sátu í hálfgerðum
felum í myrkrinu. „Allt í lagi,“
sagði hann svo og kastaði lítilli flug-
tösku á spilaborðið. „Teldu þá.“
Levonian settist við borðið og
renndi rennilásnum frá. Peningarn-
ir voru í búntum, og var teygju-
bandi vafið utan um hvert búnt, en
efst í hverju búnti var miði, þar
sem upphæð búntsins var skrifuð:
1000 dollarar, 5000 dollarar, 10.000
dollarar. Seðlarnir voru af ýmsum
stærðum og mismunandi gamlir,
sumir nýir, aðrir gamlir. Hann skoð-
aði eitt búntið mjög vandlega, en
ákvað síðan að telja ekki hvern
seðil í töskunni. Hann óttaðist, að
Biani kynni þá að móðgast.
Levonian greip töskuna og gekk
með hana í hendinni út úr kjallar-
anum og upp á gangstéttina í fylgd
Bianis. Um leið og þeir komu upp
á gangstéttina, beygði bíll fyrir
hornið og kom beint í áttina til
þeirra. Levonian gekk á undan Bi-
ani að ljósastaur við gangstéttar-
brúnina. Síðan gekk hann varlega
út á götuna á milli tveggja bíla, sem
lagt hafði verið þar við gangstétt-
ina hægra megin við ljósastaurinn.
Hefði hann verið vinstra megin við
staurinn, hefði slíkt verið merki
um, að eitthvað hefði mistekizt. Og
þá hefði Trigano ekið fram hjá án
þess að stanza.
En allt virtist vera samkvæmt
áætlun, og Trigano stanzaði aðeins
í augnablik. Töskunni var kastað
inn í bílinn, og lítill pakki, vafinn
í brúnan pappír, var réttur í gegn-
um opinn gluggann. Bíllinn þaut
síðan burt.
Levonian rétti viðskiptavini sín-
um tafarlaust vöruna, og Biani
gekk á undan honum niður í kjall-
arann. Þar opnaði hann pakkann
og raðaði plastpokunum á borðið.
Hann opnaði hvern poka og tók
nokkur korn af heroini upp úr þeim
og lagði þau í undirskál. Síðan
kreisti hann nokkra dropa af
brennisteinssýru í gegnum túttu á
litlu nefdropaglasi yfir heroin-
kornin í undirskálinni.
Levonian vissi, að hér var um að
ræða prófun á hreinleika og styrk-
leika heroinsins, því skjótari litar-
breyting á heroinu, því hreinna og
sterkara var það. Ef litur þessi hefði
aðeins breytzt hægt og orðið bleik-
ur en ekki rauður, hefði slíkt gef-
ið til kynna, að þarna væri um að
ræða sýnishorn af veiku efni, sem
væri þar að auki krökkt af óhrein-
indum. En heroinið varð tafarlaust
dökkrautt. Þar var um að ræða
mjög sterkan, rauðan lit.
„Þetta er fín vara!“ sagði Biani
hrifinn. Hann var nú harðánægður
og kynnti nú starfsbræður sína,
sem biðu í bakherberginu. Þýðing-