Úrval - 01.11.1968, Síða 122

120
ÚRVAL
Þeir Telano og Bromley höíðu
búið sig vel og vandlega undir það
að verða að beita valdi. Þar var um
geysilegan liðsmun að ræða. Jafn-
vel sumir eiturlyfjasalar, sem ekki
hafa verið áltnir mjög hættulegir,
hafa orðið alveg bandóðir, þegar
þeir horfðust í augu við handtöku,
og hafa þeir þá oft reynt að ryðja
sér braut til frelsisins með hjálp
byssunnar. Þar að auki er hættu-
legasta augnablikið, hvað eiturlyfja-
viðskipti snertir, jafnan það augna-
blik, er afhendingin fer fram. Selj-
andinn ákveður kannske að halda
heroininu, en afhenda það. ekki, og
stela greiðslunni. Kaupandinn reyn-
ir kannske að klófesta heroinið án
þess að afhenda greiðslu. Þetta er
auðvitað ein af ástæðunum fyrir
því, að eiturlyfjasalarnir afhenda
ætíð vöru sína undir nægilegri
„vernd“. Og Telano var nú hrædd-
ur um, að menn þeir, sem voru
þarna Sicardo til verndar, héldu
kannske, að lögreglumennirnir til-
heyrðu öðrum eiturlyfjahring, og
byrjuðu að skjóta á þá, áður en lög-
reglumönnunum tækist að sannfæra
þá um, að þeir tilheyrðu lögregl-
unni.
Bromley hafði því komið 8 fylk-
islögregluþjónum fyrir við sinn
hvorn enda gistihússins og hinum
megin vegarins. Þeir voru allir
vopnaðir rifflum. Telano hafði stað-
sett tvo vopnaða starfsfélaga í smá-
hýsunum sitt hvorum megin við
smáhýsi það, sem þeir Gold höfðust
við í. Og í hjólhýsinu hafði verið
komið fyrir vélbyssu með .45 hlaup-
vídd. Hlaup hennar var á bak við
gluggatjald, og var því miðað beint
út í garðinn fyrir utan gistihúsið.
Það var orðið aldimmt klukkan
hálf tíu. Það var skýjað og kalt.
Leynilögreglumennirnir, sem hafa
áttu auga með ferðum Sicardos,
skýrðu frá því, að hann væri ekki
enn lagður af stað heiman frá sér.
Þá ákvað Telano að ráða tafarlaust
niðurlögum náunganna í Buicknum,
en þar virtist vera um verndarbíl
að ræða. Bromley samþykkti þessa
uppástungu.
Bromley læddist mjúklega frá
hjólhýsinu í áttina til kyrrstæða
Buicksins, og á hæla honum fylgdu
þrír leynilögreglumenn. Hann
hnipraði sig saman og bar skamm-
byssu með .45 hlaupvídd í hægri
hendi. Hann stanzaði við bílinn þeim
megin sem ökumaðurinn sat. Hann
hafði nú hniprað sig svo mikið sam-
an, að höfuð hans nam næstum við
hnén. Það heyrðist ekkert hljóð úr
bílnum. Síðan ýtti hann hægt á
hurðarhnappinn, tilbúinn að kasta
sér til hliðar, ef annar hvor inni í
bílnum byrjaði að skjóta. Hurðin
var ekki læst. Um leið og það kvikn-
aði á ljósinu inni í bílnum, ýtti
hann byssunni beint í andlitið á
ökumanninum og hrópaði: „Hend-
urnar upp fyrir höfuð. Fljótir.“
Viðbragð ökumannsins var svo
snöggt, að hlaup skammbyssunnar
lenti inn í munn hans, og hann
skall utan í félaga sinn. Þeir voru
sem iamaðir af ótta. Maðurinn, sem
hafði fengið byssuhlaupið upp í sig,
tók andköf, og hinn hrópað'i:
„Skjóttu ekki! í guðanna bænum
skjóttu ekki!“
Þeir klöngruðust út úr bílnum
með hendurnar uppi yfir höfði sér