Úrval - 01.07.1972, Síða 11

9
a& þeir ræddu alltaf um uppskurðinn
við sjúklingana og útskýrðu vandlega
fyrir þeim, hvar stinga ætti nálunum I
þá og hvernig uppskurðinum yrði
hagað, þ.e. hvernig yrði skorið. Þeir
sögðu, að þannig myndaðist traust
milli sjúklings og lækpis.
Hvað manninn með augnskýin
áhrærði, var tveim nálum úr ryðfriu
stáli, mjög grönnum og geysilega vel
gerðum, stungið ofur varlega inn i
vinstra eyrað. önnur gekk I gegnum
eyrað, næstum alveg samsíða hliðinni
á höfuðkúpu mannsins. En hinni var
stungið þannig inn i eyrað, að hún
myndaði rétt horn við höfuðið. Ég
verð að viðurkenna, að ég fann til
talsverðrar óþægindakenndar, þegar
ég fylgdist með þvi, þegar siðari
nálinni var stungið i manninn. Hún
var um þrir þumlungar á lengd og
hlýtur að hafa gengið alveg inn undir
miðja höfuðkúpuna. Rafskaut voru
fest við nálarendana, og mér var sagt,
að það tæki 20 minútur, þangað til
deyfingin væri orðin fulikomin.
Stúlkan með skjaldkirtilsæxlið var
deyfð með þvi að stinga tveim nálum I
hvort eyra. í þriðju skurðstofunni
talaði konan með eggjastokka-
biöðruna rólega við hjúkrunar-
konurnar og læknana, meðan tveim
nálum var stungið niður á við frá stað
rétt fyrir ofan nefið. Þær hljóta að|
hafa stungizt a.m.k. sitt hvorum
megin við nefið. Einni styttri nál var '
svo stungið beint inn á milli nefs og
efri varar. Sérhverri nál var stungið
inn með snöggri snúningshreyfingu.
Og ég gerði mér grein fyrir þvi, að það
var þessi hraða snúningshreyfing, sem
gerði það mögulegt, að nálin rynni inn
án þess að stingast i taugar eða æðar.
Sjúklingarnir sýndu aldrei nein
merki þjáninga né nokkurra
óþæginda, meðan nálarnar runnu inn.
Þeir ræddu siðan allir við læknana, og
æðasláttur þeirra og önnur mikilvæg
likamsstarfsemi var algerlega eðlileg
allan timann.
Það, sem hafði sterkust áhrif á mig
og hefði örugglega einnig haft á sér-
hvern lækni, var að sjá sjúklinginn
gangast undir meiri háttar uppskurð,
setjast svo upp, stiga niður af
skurðborðinu og ganga óstuddur til
sjúkrastofu sinnar án þess að hafa
orðið fyrir nokkrum likamlegum
lostáhrifum eða finna til óþæginda, svo
að sézt gæti. Um 15 mlnútum siðar
drukku sjúklingarnir þrir svo te með
okkur i búningsherbergi læknanna.
Roskni augnsjúklingurinn sagði við
mig, sem túlkur þýddi svo fyrir mig á
ensku: ,,Ég hafði alls enga tilfinningu
af nokkru tagi.” Konan, sem blaðran
hafði verið tekin úr, sagði, að hún hefði
aðeins fundið til einhvers konar örlitils
fiðrings,_
Ég spurði læknana þeirrar spurn-
ingar, sem ég býst við, að flestir
Bandarikjamenn hefðu spurt þá:
Hvernig verkar þessi ótrúlega
deyfing, og hvers vegna verkar hún
þannig? Læknarnir svörðuðu kurt-
eislega, en mjög ákveðið: ,,Við vitum
ekki, hvernig né hvers vegna hún
verkar?”
En hún verkar. Og það varð ekkert
greint, sem styrkt gæti þá trú sumra,
að stuðzt sé við dáleiðslu. Nálar-
stungulækningar og deyfingar eru ekki
starf svikahrappa, og það ætti ekki að
láta skottulækna um að notfæra sér
þær. Ég vona, að við munum geta sent
úrvalshóp svæfingarlækna og
skurðlækna til Kina til þess að rann-
saka þessar aðferðir og læra þær. Við
ættum að búa okkur undir breytingar,
sem gætu orðið svo stórkostlegar, að
um yrði að ræða algera byltingu á
sviði svæfingafræðinnar.