Úrval - 01.07.1972, Qupperneq 63

Cless mér heim til sin I páskaleyfinu.
Og þar meö var ég bráölega aftur i
sömu sporum og ég haföi veriö áöur.
1 fyrstunni haföi ég ekki trúað öllu,
sem Mary haföi sagt mér um
fjölskyldu sina — um allt sem þau
geröu og allt, sem þau heföu sér til
skemmtunar. En ég haföi ekki veriö
meira en fimm minútur i þessu gamla
völundarhúsi, þegar ég haföi komizt
aö raun um, aö hvert orö, sem Mary
haföi sagt mér, var satt.
Máltiöirnar voru frjálslegar og allir
tóku þátt I undirbúningi þeirra. Eldri
börnin gættu yngri barnanna, og
foreldrar þeirra virtust hafa tima til
aö sinna öllum.
A kvöldin fórum viö I Ieiki oy
sungum, en hr. Cless glamraöi undir á
slaghörpuna. Og á hverju kvöldi, áöur
en háttaö var, fór allur skarinn fram I
eldhús, þar sem ilmaöi af nýbökuöum
smákökum.
I eldhúsinu var „fréttaborö”, uppi I
þakherberginu var „grátmúr” („ef
eitthvert af börnunum þarf aö úthella
tárum, getur þaö gert þaö þar i ró og
næöi”, eins og frú Cless sagöi), og svo
var fjölskylduráö, sem hélt uppi aga
og reglu.
Þaö var ekki litiö á mig sem gest,
heldur eins og eitt af börnunum. í
heila viku var ég þarna „fjölskyldu-
meölimur”. Til allrar hamingju buöu
Clesshjónin mér aö koma aftur, og þaö
geröi ég — oft og mörgum sinnum — á
þeim árum, sem viö Mary vorum
saman I skólanum.
Um sumariö för ég aftur til ömmu
minnar. En ég haföi ekki veriö þar
nema mánaöartima, þegar mamma
skrifaöi mér og baö mig aö koma —
sagöist hafa dálitiö óvænt handa mér.
Þegar ég hitti hana á stööinni haföi
hún ekkert breytzt, nema hvaö hún var
fallegri en nokkru sinni. Mér bótti svo
61
vænt um hana, mig verkjaöi i brjóst-
iö, þegar ég gekk viö hliö hennar á
götunni.
Mamma og Alfred voru flutt I
fallega fbúö, og þegar ég sá þar tvö
svefnherbergi, þóttist ég vita, hvaö
þetta óvænta var. „Annaö er handa
mér!” hrópaði ég. „Eg er komin til
þess aö vera hjá ykkur!”
Mamma roönaöi. „Eg er hrædd um
aö þaö sé ekki, elskan min. Sjáöu til,
ég hef átt erfitt meö svefn, svo aö ég
þarf aö hafa svefnherbergi út af fyrir
mig. Viö höfum ágætan og þægilegan
bedda handa þér.”
„En þetta óvænta . . . byrjaöi ég.
„Viö höfum gengið i sveitaklúbb,
þar sem þú getur fengiö kennslu i
sundi og tennisleik,” sagöi hún
glaölega.
Ég fékk tilsögn i sundi, reiömennsku
og tennis i klúbbnum, en venjulega
voru þaö einhverjir aörir foreldrar en
minir, sem fluttu mig heim. Mamma
var oft aö heiman. Og alltaf voru
gestir aö koma og dvöldu timunum
saman.
Ég býst viö aö þetta sumar hafi ekki
verið svo afleitt. Mamma var alltaf aö
prédika hvaö ég væri heppin stúlka,
þaö væru svo mörg hlunnindi, sem
mér væru lögö upp 1 hendurnar. Þrátt
fyrir þaö, þótti mér ekkert fyrir þvi, aö
fara aftur I skólann. Og svo um jólin,
þegar ég kom heim til ömmu minnar,
sagöi hún mér, aö Vera, kona fööur
mins, væri á leiöinni aö eignast barn.
„Ég er hrædd um, aö hann faðir þinn
vilji aö þú heimsækir hann I sumar,”
sagöi hún . „Þaö veröur erfitt, en þú
veröur vist aö reyna aö gera þitt
bezta.”
„Ég vil ekki fara!” sagöi ég. „Mér
er illa viö Veru, og mér finnst þaö illa
gert af henni aö eignast barn.”
En þegar skólinn var úti i júni, fór ég