Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 87

SIÐUSTU DAGAR MUSSOLINIS
85
fólk þaut I allar áttir, gripiö snöggri
hræ&slu. En þa6 var ekki sjálfur
Foringinn, sem var a6 koma, heldur
bronsstytta af honum, sem kastaö var
niöur af svöhim.
Næsta morgun höföu fréttirnar
borizt til Dwights D. Eisenhowers
hershöfbingja, yfirmanns herliös
Bandamanna I Noröur-Afrlku. Hann
sat þá aö morgunveröi meö tveim
óbreyttum borgurum, þeim Robert
Murphy, sem var ráögjafi Roosevelts
forseta, og Harold Macmillan, sendi-
manni Winstons Churchills.
Eisenhower hélt, aö ttalir mundu nú
draga sig út úr síyrjöldinni mjög fljótt
á heiöarlegan hátt.
„Þaö getur veriö, aö ítalir vilji
friö,” sagöi Macmillan umbúöalaust.
„En vandamál þeirra er bara, hvernig
þeir eiga aö fara aö því aö fá hann.”
„Heyriö þiö nú, Bob og Harold,”
sagöi Eisenhower viö þá, „þiö megiö
trúa þvi, aö þetta hrynur allt til grunna
hjá þeim núna.”
En langt I noröri var veriö aö gera
skuggalegar áætlanir þennan sama
dag. Hitler var aö gera áætlun um
valdatöku fasista á ttaliu á nýjan leik,
þar eö hann óttaöist, aö meirihluti
ttala mundi nú snúa baki viö málstaö
Oxulveldanna. Þessi áætlun hlaut
nafngiftina „Alaric”. Sama daginn og
Mussolini var handtekinn, voru átta
virkar þýzkar herdeildir staösettar á
Italiu, reiöubúnar aö grlpa til vopna
tafarlaust. t dögun næsta dags voru
þrjár herdeildir til viöbótar lagöar af
staö suöur yfir Alpasköröin. Á stál-
hjálma þeirra haföi veriö málaö:
„Lengi lifi Mussolini”. Og enn fleiri
hermenn áttu svo aö fylgja á eftir
þessum. En einu nauösynlegu verki
varö a& ljúka tafarlaust, áöur en fleira
yröi gert: björgun Foringjans.
Þetta kvöld fékk Otto Skorzenv.
höfuösmaður I stormsveitunum,
skipun um aö koma til aðalbækistööva
Hitlers. Hæfni hans til þess aö stjórna
þessum björgunaríeiöangri var
frábær. Skorzeny var grannur og
hávaxinn risi meö ör á kinninni eftir
einvigi á stúdentsárununrr Hann var
skólastjóri I leyniskóla einum, þar sem
hann þjálfaöi njósnara nazista á öllum
sviöum, allt frá sjálfsvörn til skemmd-
arstarfa. Geysileg leynd hvlldi yfir
skóla þessum.
Hitler var mikiö niöri fyrir.
„Mussólini, minn trúi strlösfélagi,”
sagöi hann, „var svikinn I gær af
konungi slnum og tekinn fastur af
slnum eigin löndum. Ég mun reynast
mlnum kæra vini trúr félagi. Það
veröur aö bjarga honum mjög skjótt.”
Skorzeny hófst handa tafarlaust.
Hann sendi fjölda fjarritaorösendinga
til Berlinar og stóö I stööugu
slmasambandi viö ýmsa aöila I Berlín.
Hann vildi fá 50 njósnara úr skóla
sinum sér til aöstoöar, og uröu þeir
allir aö geta íalaö itölsku. Hann
heimtaöi hitabeltiseinkennisbúninga,
borgaralegan klæðnaö, vopn og
hljóödeyfa, hláturgas, táragas, tæki til
myndunar reykskýja og 30 klló af
plastsprengjum, þar aö auki hlaöa af
fölsuöum brezkum pundsseölum og
tvo alklæðnaði fyrir Jesúltapresta.
Þegar til Itallu kom, rákust þeir
Skorzeny og aöstoðarmenn hans á
ýmáa erfiðleika. Ruglingslegar
skýrsiur og fréttir bárust til þýzka
íögreglufulltrúans I Róm: Mussolini
haföi framið sjálfsmorö. Hann lá á
heilsuhæli og var aö jafna sig eftir
slag, sem hann haföi fengiö. Og hann
var einnig á vigstöðvunum á Sikiley,
dulbúinn sem svartstakkur.
Mussolini átti 60 ára afmæli þ. 29.
júll, og Hitler sendi honum öll ritverk