Úrval - 01.07.1972, Síða 160

158
munaö eftir brúökaupsafmælinu okkar
meö simskeyti eöa slmhringingu.
Ég horföi á þær Julie og Lyn renna
sér yfir isinn. Brátt mundu þær lika
fara aö fieiman til háskólanáms og svo
aö siöustu Robin lika. Og þá yröi fjöl-
skyldan, sem heima sæti, oröin sú
sama og hún var fyrir 20 árum, bara
viö Evie.
Enhve.mér brá viö, þegar ég geröi
mér grein fyrir þvi, aö svo langur timi
var liöinn, siöan viö tvö höföum fyrst
oröiö konungur og drottning i plnulitilli
Ibúö, konungshjón, sem uröu næstum
aö lifa á loftinu, en hlógu og hvisluöust
á I hamingju sinni, næstum eins og
börn sem eru i mömmuleik!
Ég tók af mér vettlingana og klapp-
aöi Evieá kinnjna. Ég gældi viö fin-
geröu hrukkurnar I kringum augu
hennar. Ég snart lokk, sem gægöist
fram undan loöhettunni hennar. En ég
gat ekki lengur vegiö og metiö andlit
hennar á grundvelli útlitsins eins. Hið
ytra og hiö innra haföi allt runnið
saman i eina mynd, mynd konu, sem
gaf kornabörnum brjóst I kyrrö nætur-
innar, konu, sem greip bolta, sem
kastaö var til hennar, og datt svo endi-
löng á limgirðinguna, konu, sem flýtti
sér til dýralæknisins meö flækings-
hund, sem bifreið hafði ekiö á og skil-
inn haföi veriö eftir, konu, sem ræddi
viö dætur sinar á táningaaldrinum
fram yfir miönætti, ræddi viö þær um
nauösyn þess að sýna ööru fólki skiln-
ing og samúö og setja sig hugrakkur
upp gegn skoðunum og vilja hópsins,
þegar hópurinn hafði rangt fyrir sér.
Ég sá hana fyrir mér um miðjan
dag, standandi hátt uppi I stiga, þar
sem hún var að mála gluggahlerana.
Og ég sá hana fyrir mér klædda glæsi-
legum kvöldkjól sama kvöldiö, kjól
sem hún haföi sjálf saumaö, likari
ÚRVAL
drottningu en nokkur önnur kona á
dansleiknum.
Nei, ég gat alls ekki virt andlit konu
minnar fyrir mér á hlutlausan hátt.
Hennar innri veröleikar smeygöu sér
alls staöar inn i þetta mat mitt. Ég
býst við því, aö ég hafi of oft látið I ljós
gremju á dæmigeröan hátt karl-
mannsins, vegna þess aö viöbrögö
hennar viö ýmsu þvi, sem aö höndum
bar, voru önnur en min, Og allt of
sjaldan lét ég þaö I ljós _viö hana,
hversu vel ég gerði mér grein fyrir og
kynni aö meta hiö stórkostlega afrek
hennar aö ala dætur sinar upp á ná-
kvæmlega þann hátt, sem ég vonaöi,
að hún mundi ala þær upp.
Viö skautuðum saman eftir tjörninni
yfir til dætranna okkar þriggja.
„Mikið vildi ég, aö Carol gæti veriö
með okkur hérna-i kvöld!” sagöi hún.
Ég kinkaöi kolli þessari ósk til sam-
þykkis, en þá hrópaöi Robin upp yfir
sig: „Sjáiö þiö bara!” Og um leiö
benti hún heim til hússins. Viö snerum
okkur við og sáum þá einhvern koma
þarna hlaupandi út úr trjáþyrpingunni
I áttina til okkar. Og þegar þessi vera
nálgaðist, hrópandi og veifandi, gátum
við samt ekki enn trúaö, aö þaö, sem
viö vonuöum, aö væri rétt, væri ekki
eintóm tálsýn. En svo vissum við
skyndilega, aö þetta var raunverulega
Carol!
Viö æddum öll I áttina til hennar.
Hún féll I faöm okkar, hlæjandi og
grátandi og hélt kampavinsflösku hátt
á lofti. Hún hafði notað peningana,
sem hún haföi unnið sér inn meö dans-
kennslunni, til þess aö skreppa i smá-
ferö heim frá háskólanum til þess aö
geta komið okkur aö óvörum á brúð-
kaupsafmælisdeginum.
Um miðnættiö opnaöi ég kampa
vlnsflöskuna I dagstofunni, en Evie
rétti öllum glös. Já, viö slikt sérstakt