Úrval - 01.07.1972, Page 161

KVENNABÚRIÐ MITT
159
tækifæri fékk jafnvel Robin litla plnu-
Htinn sopa, sem geröi þaö aö verkum,
aö hana kitlaöi í nefiö.
Þá hrópaöi Julie: „Heyriö þiö,
megum viö kasta glösunum I arininn,
þegar viö erum búin aö skála?”
Þaö fór hrollur um Evie, en hún lét
samt undan, þegar systur Julie tóku
undir þessa beiöni hennar. Svo hellti
ég svolitlu kampavíni I öll glösin, og
viö stóöum upp og snerum okkur aö
arninum. Ég horföi hugfanginn á and-
lit dætranna minna fjögurra, Elds-
bjarminn varpaöi mjúkri glóö yfir
andlit þeirra, svo aö þau liktust and-
litum á málverkum impressionist-
anna.
Þær voru mér allar jafnkærar, hver
á sinn hátt, og hver þeirra var sér-
stakur persónuleiki, óllk hinum. Mér
varö hugsaö til litilla telpna, sem
veiddu fyrstu fiörildin sin og dáðust að
fyrsta regnboganum, sem þær sáu og
sátu I fyrsta skipti hest, án þess að
nokkur styddi við þær.
Og ég heyrði sálmana, sem sungnir
voru fyrir utan svefnherbergisglugg-
annokkará jólamorgnum. Og ég fann
plnulitlar hendur, hlýjar og mjúkar,
halda fast I stóru krumlurnar mínar.
Og minningarnar streymdi fram,
dátahúfur og fléttur, hné meö
spékoppum I og gljáandí, sápuþvegnar
kinnar, pinulitlar svuntur og plfu-
kjólar og risavaxin tár, sem bleyttu
stundum flnu flikurnar. Ég lokaöi
augunum, en ég heyrði samt litlar
telpnaraddir, sem hvlsluöu I eyra mér,
og fann litla telpuarma, sem föömuöu
mig aö sér og fann enn nærveru
Htilla telpnahjarta, sem voru svo full
af ást og blíðu, aö út af flæddi.
Já, þaö eru þessar litlu svipmyndir
úr llfinu, sem ég minnist helzt og bezt,
þvl aö þaö er svo miklu fleira stórkost-
legt og aödáunarvert viö hina hvers-
dagslegu hluti heldur en viö hiö
óvenjulega. Viö finnum aldrei ham-
ingjuna meö þvl aö reyna aö elta
hana uppi. Þess I staö opnum viö bara
hjörtu okkar og látum hana streyma
þangaö inn. Nú voru tvær af dætrum
okkar komnar á táningaaldurinn og
ein oröin fulloröin stúlka, en samt voru
grundvallarbönd fjölskyldunnar eins
sterk og áöur, já, ekki aðeins eins
sterk og áö.ur, heldur virtist sem
ávextir þeirra yröu rikulegri og góm-
sætari meö hverju árinu sem leið.
Carol lyfti glasi slnu hátt I loft upp.
„Skál fyrir mömmu og pabba!” söng
hún.
„Skál fyrir okkur öllum! ” bætti Evie
viö.
Um leiö og telpunum tókst aö koma
niöur einum sopa, lyfti ég glasi mlnu
fyrir framan arininn. „Eina loka-
skál! ” tiikynntiég. Viö lyftum glösum
okkar aö nýju, reiöubúin til þess að
kasta þeim sigrihrósandi inn I arinlog-
ana. „Skál fyrir fjórum beztu pilt-
unum I heiminum .... megi þeir ein-
hvern tlma veröa tengdasynir mlnir
.... og eignast eigin dætur!”
Verstu glæpirnir, sem framdir eru I bandarlskum borgum, eru kannske
ekki morð, nauðganir eða rán, heldur þaö ástand, að börn skuli neydd til
þess að lifa stöðugt I umhverfi, sem en mengað af hávaða, ljótleika og alls
kyns rusli og úrgangi, sem hefur svo þau áhrif aö þau venjast hinu lélega
umhverfi slnu og taka sliku sem eölilegu astandi og minnka þannig
möguleikana á að geta síöar meir notið dásemda llfsins I ríkum mæli.
René Dubos.