Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 7

LANGA SUNDIÐ
5
Nú jókst Lennon aftur trú á, aö honum
tækist þetta, og hann neytti þvi ýtrustu
krafta. Og aö lokum náöi hann til
bátsins og klöngraðist um borö. Það
voru liðnir sex langir klukkutfmar,
sfðan hann hafði yfirgefið bátinn.
Hann lá hreyfingarlaus á þilfaninu i
nokkur dýrmæt augnablik of örmagna
til þess að geta hreyft sig. Siðan neyddi
hann sjálfan sig til þess að setja vélina
i gang og sigla af stað. Hann varð að
láta likamsþungann hvfla á stýrinu.
Og þannig þaut hann af stað i vesturátt
f áttina til þess staöar, þar sem hann
hafði yfirgefið Glendu. En þar var
sólin nú að sökkva f jaðegrænt hafið,
allt of hratt, að þvi er honum virtist.
Áhafnir á rækjubátunum frá
Homosassa, sem voru á útleið, heyrðu
tiöar hjálparbeiönir hans i sendi-
stöðinni og komu á vettvang til þess að
taka þátt f leitinni. Þær sendu einnig
hjálparbeiöni hans áfram til lands
með sinum sterku sendistöðvum.
Að nokkrum klukkustundum liðnum
voru fjölmargir bátar komnir þangað
á vettvang, bæði einkabátar, strand-
gæzluskip og fleiri rækjubátar. Leitar-
ljósum var beint fram og aftur um haf-
flötinn. Leitarflugvél strandgæzlu-
liðsins, sem bækistöð hafði f St.
Petersburg, flaug nú yfir skipin. En
Glenda fannst samt hvergi.
„Mér þykir þetta leitt, Spunky minn.”
Þegar Róbert synti burt um mitt
siðdegið, trúði Glenda þvf statt og
stöðugt, aö hann kæmi brátt aftur i
bátnum. En ótti hennar jókst sifellt,
þegar hver klukkutiminn leið af öðrum
og myrkrið nálgaðist stöðugt. Kannske
hafði honum ekki tekizt að komast til
bátsins. Kannske týndu þau bæði lifi.
Spunky haföi hvilzt um hríð og
virtist alveg rólegur. En smám saman
tók hann að skynja ótta Glendu f
rfkara mæli og smitaðist af honum.
Hann fór aö klóra f hana og
reyna að skrfða upp á axlir henni.
Æðisgenginn fyrirgangurinn I honum
kaffæröi hana hvað eftir annað. Hún
reyndi að róa hann með þvf að halda
honum á floti með útréttum handlegg.
Sfðan reyndi hún að halda honum f
faðmi sér. En hann hélt áfram að
berjast um sem trylltur væri, og að
lokum varð áreynslan þessari þreyttu
stúlku um megn. „Spunky minn, mér
þykir þetta leitt,” sagöi hún lágt.
„Farðu vel.” Hún sleppti taki á
honum, og augnabliki siðar voru þau
aðskilin. Hún gat ekki fengið þaö af sér
að horfa á eftir honum, þegar hann
fjarlægðist hana.
Þegar sólin seig til viðar, minntist
hún sagna um árásir hákarla úti á
Mexikóflóa. „Nei, ekki þaö, góði guð.”
tautaði hún bænarrómi. Sundfitin
skárust inn f hæla hennar, þar eð hún
þurfti stöðugt að sparka frá sér til þess
að halda sér á floti. Þreytan var nú
farin að segja til sin, og hún varð nú sf-
fellt meira veikburða. Lfkami hennar
haföi þornað óskaplega upp f sterku
sólskininu, og þvf tók hana nú að
þyrsta ofboöslega. En hún vissi, aðihún
mátti ekki drekka saltan sjóinn.
Það höfðu komið talsverðar vind-
hviður ööru hverju, sem höfðu smám
saman gerzt tfðari og sterkari. Nú
skall á stormur, og þaö tók að rigna.
Iskalt regnið steyptist úr loftinu.
Ferskt rigningarvatnið svalaði
saltbrenndum vörum hennar, en
sjórinn var svo ókyrr, að það var erfitt
fyrir hana að halda öndunarpfpunni
upp úr honum. Sjórinn I Mexíkóflóa er
tiltölulega hlýr, en samt var likamshiti
hennar að byrja að lækka. Hún fann til
kulda, og jafnframt þvf sótti á hana
höfgi þrátt fyrir eldingarnar og
þrumurnar.