Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 68

66
ÚRVAL
Undir kvöld kom Rastelis að
bóndabæ og spuröi, hvort hann mætti
gista eina nótt.
„Hjá mér er allt fullt af gestum og
hvergi autt rúm. En ef þú villt, máttu
gera þér bæli i þreskihlöðunni.”
,,Ég er þakklátur fyrir það,” svaraði
Rastelis. „Nema hvað á ég að láta
gæsirnar minar?”
„Farðu með þær i stiuna. Ég er með
flækingshund I bandi þar.”
Rastelis setti gæsirnar sinar i stiuna
og lagöist svo til svefns.
Snemma næsta morgun, þegar
Rastelis kom I stiuna, sá hann
gæsirnar sinar liggja dauðar með
lappirnar út i loftið. Hundurinn lá hjá
þeim og sleikti út um.
„Vei mér aumum. Heils árs laun
min að engu orðin. Þú veröur að borga
mér gæsirnar minar. Þinn skitugi
hundur hefur bitið þær á háls.”
„Ég ætla ekki að borga þér þinar
heimsku gæsir. Þú hlýtur að vera fifl
ef þrjár gæsir eru allt og sumt, sem þú
vannst þér inn á einu ári. Hafðu þig á
brott.”
Rastelis varð afar mæddur, og hann
gekk af stað, án þess að gæta að, hvert
hann fór. Hundurinn elti hann.
Með sorg i huga gekk Rastelis i
gegnum skóginn. Undir aftaninn var
hann orðinn þreyttur. Hann settist við
á, tók sér brauðbita úr malnum og
stráði salti á það. Hann ætlaði að
stinga þvi upp i sig, þegar hann sá
soltin augu hundsins mæna á sig.
Rastelis braut brauðið i tvennt og
fleygði öðrum helmingnum i hundinn.
Rakkinn gleypti það i einum bita, og
veifandi rófunni stóö hann, sleikti út
um og leit ekki af Rastelis.
Þegar Rastelis hafði lokið við
brauöið sitt, svalaði hann þorsta
sinum i ánni og sagði svo við hundinn:
„Komdu hingað skituga skepna. Ég
ætla að tina loögrasið og hálminn úr
feldi þinum, annars hlær fólk bara aö
okkur, þegar það sér okkur tvo.”
Hann tindi hvert strá úr feldi
hundsins, dró fram sápu úr mal-
pokanum, þvoði greyinu I ánni og
kembdi löng hárin. Hann ætlaði varla
að trúa sinum eigin augum, þegar
hann sá, hve fallegur hundurinn var
orðinn. Hvitur feldurinn sýndist silfur-
skotinn. Grannar lappirnar virtust
klæddar svörtum stigvélum. Skottið
likt'st skrautfjöður I hatti aðalsmanns.
Rastelis starði og starði á undinn og
fékk ekki séð nægju sina, meðan
hundurinn dansaði um og gelti. Hann
sleikti hendur Rastelis, eins og vildi
hann láta elta sig eitthvað. Rastelis
bjó sér taum úr reipi, og þeir héldu
áfram meðfram árbakkanum. Þeir
gengu og gengu, og loks komu þeir að
K"Ú.
Á brúnni sáu þeir vinnustúlku að
þvo dúka i ánni. Þegar hún sá Rastelis
og hundinn, sagöi hún: „En hvað þú
átt fallegan hund. Feldur hans glitrar
eins og silfur. Má ég reyta bara hand-
fylli mina af hárum af honum?”
„Hvernig þá þaö, stúlkukind?
Maður reytir ekki lifandi hunda.”
En stúlkan vildi ekki hlýða. Hún
stakk höndunum ofan i þykkan hvitan
hárfeld hundsins. En þegar hún ætlaði
aö draga þær að sér aftur, náði hún
þeim ekki lausum. Það var eins og ein-
hver hulinn máttur héldi höndum
hennar föstum i hundinum.
Þannig héldu þau áfram i áttina að
þorpinu. Og þau mættu húsmóður
vinnustúlkunnar, sem hrópaði: „Svo
aö þannig þværöu dúkana. 0, þú lata
stelpa.” Hún sló til stúlkunnar. En hún
gat ekki dregið að sér höndina aftur.
Hvernig sem gamla konan hrópaði
og lét, þá gat hún ekki losað höndina.
Hrópin i henni kölluðu eiginmann