Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 103

GÓÐI PAFINN
101
„Ég tek þvl”
Sérhver kardlnálanna, sem hélt inn
á hiö afmarkaða svæði innan
Vatikansins þ. 25. október, en þeir
voru 51 talsins, mátti hafa með sér tvo
aðstoðarmenn þangað inn. Þarna var
lika dálitið starfslið saman komið,
tveir iæknar, skrifstofufólk,
slökkviliðsmenn, rakarar, pipu-
lagningarmenn, smiðir og mat
sveinar. Samtals hafa' liklega 250
manns verið saman komnir I hinum
afmarkaða og einangraða hluta
Postulahallarinnar. Roncalli kom til
Vatlkansins ásamt Capovilla,
aðstoðarmanni slnum. Honum hafði
verið fengin til umráöa skrifstofa
yfirmanns „Hins göfuga varðliös”,
klefi nr. 15, en þar var um að ræða lítið
herbergi, sem var búið látlausum
húsgögnum.
Þegar þessum hluta hallarinnar
nafði verið læst að innan jafnt sem
utan, settust kardlnálarnir aö
óbrotinni máltlð og héldu slðan til
herbergja sinna. Klukkan 10 næsta
morgun söfnuðust þeir saman I
Sistinsku kapellunni til þess að hefja
páfakjörið. Stólum, sem klæddir voru
purpurarauðu damaski, var komið
fyrir meðfram veggjum, og var
himinn yfir hverjum þeirra. A altarinu
stóð silfurkaleikur, en I hann áttu
kardínálarnir að leggja atkvæðaseðla
slna. Og nálægt var svo ofn, sem
brenna skyldi seðlana I. Hið háa
hvolfloft og hin gullna birta, sem fellur
á freskómyndirnar á pvl, þar á meðal
á hina óviðjafnanlegu mynd
Michelangelos, „Hinn hinzti dómur”,
við gaflinn, gera kapelluna aö mjög
viðeigandi kjörstað fyrir knsningu
æðsta yfirmanns róm-
versk—kaþólskra safnaða um viða
veröld, en til þeirra teljast samtals um
500 milljónir manna.
A sunnudeginum var greitt atkvæði
fjórum sinnum, og reykurinn af
brenndum atkvfeöaseðlunum var
jafnan svartur. Hið sama gerðist á
mánudeginum. Slöla mánudags höfðu
hin strlðandi öfl þrautreynt með sér
krafta sina, þannig að engin lausn
virtist sjáanleg. Að vlsu rlkir algert
þagnarloforð við páfakosningar,
þannig að upplýsingar, sem álitnar
eru eiga upptök sfn innan
kjörsvæðisins, eru tilgátur einar. En
samt höfðu kardinálarnir yfirleitt
skipað sér i svo striðandi hópa, annars
vegar þá, sem voru andsnúnir
breytingum, og hins vegar þá, sem
sem sáu brýna þörf fyrir það, að
kirkjan lagaði sig meira að háttum
nútlmaþjóðfélags.
Nú féllu páfaefnin hvert af öðru, þ.e.
kardinálar þeir, sem hvor hópurinn
um sig hafði veitt mestan stuðning.
Sumir þeirra voru álitnir of
ósveigjanlega afturhaldssamir, aðrir
of miklir áhangendur nútlmahátta eða
of mikið gefnir fyrir heimsins prjál.
Síðan varð hópur franskra kardinála
til þess að greiða atkvæði einum
kardlnálanna, sem þeir höföu ástæðu
til aö állta vera hlynntan breytingum.
Og þessi maður var Angelo Roncalli.
og þeir voru ákveðnir I þessari afstöðu
sinni og byrjuðu að vinna aöra á sitt
band. Skoðanir kardinálanna á þessu
páfaefni voru mjög skiptar. Og þvi var
hinn hái aldur hans kostur I augum
sumra og stuðlaði að því, að stuðnings-
mönnum hans fjölgaÖi smátt og sm^tt
Roncalli viðhafði slðar þessi orö um
nótt þessa: „Þegar ég gerði mér grein
fyrir þvi af ýmsum merkjum, að ég
kynni að verða fyrir valinu, fól ég
sjálfan mig Guði á vald.” Og hann
gekk hljóölátur og rólegur til náða.
A þriðjudagsmorgninum voru menn
ekki enn orðnir á eitt sáttir meö