Úrval - 01.01.1973, Qupperneq 105

GÓÐI PAFINN
103
hann lagöi áherzlu á mikilvægi þess,
aö friður héldist I heiminum. Færslur
hans i dagbókina sfðar þennan dag eru
innilegt ákall um andlega handleiðslu
ástvina, sem burtu voru gengnir: „Ó,
mamma, ó, pabbi, á Angelo afi og
Zaverio frændi, hvar eruð þið? Hver
hefur fært okkur sllkan heiður?-Biðjiö
fyrir mér.”
Og svo mitt I öllu annrlki þessara
stunda fann hann loks þann styrk sem
hann þarfnaöist. Hann snerist til
varnar gegn þessum kviða sinum og
ákvað að ræöa um þetta'við páfann.
En þegar hann gerði sér grein fyrir
þvi, að páfinn var einmitt hann sjálfur
þá herti hann upp hugann og sagði
upphátt: „Jæja þá, ég ætla aö tala við
Drottin vorn um þetta.” Og slöan
horföist hann i augu við umheiminn
með rólegum og öruggum svip og
axlaði hina ógnvænlegu byrði stöðu
sinnar.
Enda þótt Vatlkaniö sé miðtauga-
kerfi og lifandi hjarta
rómversk—kaþólsku kirkjunnar, þá er
það aöeins plnulitið konungsriki,
tæpar Uo ekrur að stærð. Jóhannesi
páfa, sem haföi aldrei bUið þar né
unnið, áður en hann hlaut kosningu.lék
mikill hugur á að kynnast þvl sem
nánast, og hann skaut þar oft upp
kollinum á hinum óvæntustu stöðum.
Gestur einn i Vatikaninu, sem hafði
villzt þar dag nokkurn I hinu flókna
völundarhúsi ganga og húsagarða,
reikaði inn I glæsilegt herbergi, þar
sem speglar voru á öllum veggjum.
Þegar hann hafði lokaö hinni Iburðar-
miklu hurð að baki sér, stóð hann
þarna ráöalaus, umkringdur tvlförum
slnum á alla vegu. Svo sá hann sér til
mikillar skelfingar, aö einn af stóru
speglunum sveiflaðist hægt og slgandi
I áttina til hans. Og siðan steig sjálfur
páfinn inn I herbergið. Jóhannes skildi
þegar allar aðstæöur, þegar hann leit
hinn óboðna gest, lagöi fingur að
vörum sér og hvislaöi: „Uss, ég hef
líka villzt.”
Hann byrjaði strax að leggja niður
ýmsa hina þunglamalegu og hátlðlegu
siði, sem páfar höfðu tekiö að erfðum
öld framan af öld. Hann byrjaöi að
bjóða fólki aö snæða meö sér, eftir að
hann hafði oröiö að snæða einn
vikunum saman og hafði leitað vel og
lengi og jafnframt árangurslaust að
einhverri þeirri setningu I heilagri
ritningu, sem gæti varpað ljósi á það,
„hvers vegna þess er krafizt af
páfanum, aö hann snæðieinn.” Honum
fannst það llka óviökunnanlegt, að
jafnvel hans nánustu aöstoðarmenn
skyldu signa sig, I hvert skipti sem
þeir komu á hans fund. Hann krafðist
þess, aö þeir takmörkuðu
signingarnar, þannig aö þeir signdu
sig aðeins einu sinni að morgni og einu
sinni að kvöldi I nærveru hans.
Þegar hann var borinn um I fyrsta
skipti I gullna hásætisstólnum, sem
bérheitið „sedia gestatoria”,leit hann
niöur til fólksins, sem stóö þarna fyrir
neðan og sagði dapurlega: „Það
er hvasst hérna uppi.”
Jóhannes fór mjög oft út fyrir veggi
Vatlkansins þveröfugt við aðra páfa
20. aldarinnar. Sérhver páfi haföi
gengið á inniskóm úr rauðu flaueii, svo
lengi sem menn mundu eftir, en þeir
voru vart fullnægjandi I slikum
ferðum. Þvl lét hann skósmið gera
þykka leðursóla á páfaskóna og lagöi
af staö i rannsóknarferð urt: hinar 180
sóknir Rómaborgar. Rómverjar voru
alveg himinlifandi. Þeir gáfu honum
nafnið „Johnnie Walker” af fullri
virðingu en mikilli ástúð.
A annan dag jóla árið 1959 fór hann I
minnisvjerða heimsókn I Regina
Coeli—fangelsið. „Þið gátuö ekki
?