Úrval - 01.11.1974, Qupperneq 25

KONA, SEM BERST . . .
23
væntingarfull út hjálparbeiðni, og
fólk byrjaði að flytja trjánum vatn
í tunnum á ösnum. Bæjarstjórinn
í Bou Saada bauð henni úrgangs-
vatnið frá sláturhúsi staðarins og
með því var komið á fót úðunar-
kerfi. 90% trjánna var bjargað, og
fljótlega þakti afrakstur Wendyar
jarðveginn milli blómstrandi
trjánna. Á smá skika var sáð kali-
fornísku Mariout byggi, sem gaf af
sér 80 kg af korni og hálft tonn af
hálmi.
Tvísýnar aðstæður 1965—‘66 bif-
uðu ekki trú Wendyar á að vökvun
í stórum stíl væri óþörf. Hún álykt-
aði að ef trén vendust á vökvun
yrðu þau of löt til að sækja sér
vatn dýpra í jarðveginn og ræturn-
ar næðu ekki fullum þroska. Teg-
undirnar, sem hún notaði voru dug-
legar að ná sér í vatn úr jörðinni,
og skutu fleiri rótum en greinum.
Meðan plönturnar voru ungar,
reyndist nauðsynlegt að vökva þær
við og við en of mikil vökvun gerði
þær háðar henni. Rovndin er sú, að
á 7 árum hafa 130.000 tré náð góð-
um vexti, mörg þeirra eru nú yfir
9 metra há. Nú eru uppi ráðagerðir
um að bæta 5.000 trjám við.
STENST AÐFERÐIN? Wendy
vonast til, að eftir því sem trén ná
þroska í Sahara, muni þau breyta
loftslaginu og skapa raka í það, en
sannanir fyrir því liggja ekki fyrir.
Það hefur þó komið fram, að raki
jarðvegsins hefur aukist, samfara
þvi að trén hafa dregið vatn djúpt
úr jörðinni og veitt raka út í and-
rúmsloftið. Citrusávextir, olívur,
tröllepli, korn, tómatar, baunir og
kartöflur vaxa nú fyrirhafnarlítið i
skugga eucalyptustrjánna. En til að
komast að raunverulegum áhrifum
trjáræktarinnar á loftslagið verður
að gera tilraunir í langtum stærri
stíl. Alsírska ríkisstjórnin hefur
lýst yfir áætlun sinni um að gróð-
ursetja grænt belti þvert yfir land-
ið — það verður risaskógur, 1450
km langur og 5 til 20 km breiður.
Ræktunin við Bou Saada er nú í
höndum hins alsírska Rauða hálf-
mána (samsvarandi Rauða krossin-
um hjá okkur), og yfirvöldin í Bou
Saada, hafa gert Aissa Bennaissa
að framkvæmdastjóra hennar. Bou
Saada sjóðurinn, sem Wendy stofn-
aði, er ennþá til og leitar nýrra
verkefna af sama tagi.
Wendy stjórnar sjóðnum frá
London, þar sem hún skrifar grein-
ar og heldur fyrirlestra, stendur í
miklum bréfaskriftum og hefur upp
peninga til nýrra verkefna. Þessa
stundina er viðfangsefni hennar hin
mörgu eyddu svæði í hinu sveltandi
Indlandi. Seint á árinu 1972 athug-
aði hún möguleikana á uppgræðslu
þar og ræddi þá í hádegisverðar-
boði við forsætisráðherrann, Ind-
iru Gandhi.
Wendy nálgast nú fimmtugsaldur-
inn. Hún er heiðursgestur í Bou
Saada, sem hún heimsækir oft. Hún
er næstum því heilladís staðarins.
Hún hefur litla þolinmæði fyrir
dómsdagsspámenn, sem staðhæfa að
heimurinn sé að verða jarðnæðis-
og fæðulaus. „Þetta er ósanngjarnt,“
segir hún, „með öll eyðimerkur-
svæðin, sem hægt er að rækta upp.“
Ef hún gæti komið sínum einföldu
aðferðum á framfæri, hvað gætu þá
ríkisstjórnirnar ekki gert, og það