Úrval - 01.11.1974, Side 26

24
ÚRVAL
með aðeins litlum hluta af því, sem
þær eyða til vígbúnaðar? f barátt-
unni við eyðimerkurnar getur mann
kynið sigrað.
Iris Murdoch, fornleifafræðingur
og vinur Wendyar frá Oxford ár-
unum hefur þetta að segja um ár-
angur hennar í Bou Saada. „Þetta
er afrek, sem orðið er til fyrir ein-
beitni og hugmyndaauðgi einnar
manneskju — og það á tímum, þeg-
ar við höfum gefið upp hugmynd-
ina um, að maðurinn einn sér geti
afrekað nokkuð. *
Nýgifti maðurinn kom þjótandi heim úr vinnunni, snaraði sér úr
jakkanum og greip konuna í fangið. Svo dansaði hann með hana í
áttina að svefnherberginu.
„En elskan mín,“ sagði konan. „Maturinn bíður.“
„Skítt með rnatinn," svaraði bóndi hennar. „Þú ert mesta losta-
ætið.“
Næsta kvöld fór allt á sömu leið. En þriðja kvöldið, þegar maður-
inn kom heim, sat frúin upp á eldavél.
„Hvað ertu eiginlega að gera?“ spurði maðurinn undrandi.
„Hita kvöldmatinn,“ svaraði frúin.
Takk fyriit boðið.
Hjón nokkur, sem gera sér far um að nota hátiðleg form, urðu
heldur en ekki undrandi, þegar þar. fengu svar frá kunningja þeirra
hjóna, sem þau höfðu sent boðskort, sem hófst þannig: „Jón Jóns-
son og frú hafa þann heiður að óska eftir félagsskap Sveins Sveins-
sonar og frú við kvöldverðarboð . . .“
Svarið frá Sveini var þannig:
„Að undanteknum gjaldkeranum, sem er veikur, og t.veimur fé-
lagsmönnum, sem eru fjarverandi, þiggur félagsskapur okkar boð
yðar með þökkum . . .“
U.G.
Slæm gleymska.
Skátaforingi fór með hóp ungskáta í fyrstu útileguna. Um kvöldið
tók hann eftir því, að einn drengjanna var eitthvað öðruvísi en
hann átti að sér, og spurði, hvað amaði að honum — hvort hnn
hefði skilið eitthvað eftir heima?
„Já,“ svaraði snáðinn. „Mömmu.“
Ú.P.