Skírnir - 01.01.1882, Side 6

8
INNGANGUR.
keisari fjekk þau boð frá Rússakeisara að áliðnu sumri, að sjer
væri kært að koma þar til vináttufundar við hann, sem báðum
semdist um. Fundum þeirra bar saman 9. september í Danzíg,
og höfðu þeir þar með sjer — auk ens tigna stórmennis —
marga skörunga og forustumenn fyrir stjórn utanrikismálanna.
þó þýzkir blaðamenn legðu ef til vill langt um meira i fundar-
mótið enn skyldi, þá munu þeir samt hafa rjett, er segja, að
þessi ferð og fundur keisaranna hafi verið meira enn til kynnis og
kærlegs viðurmælis með þeim frændum, og að hjer muni mart
verið einkamálum bundið, sem miklu skiptir. „Skírnir“ hefir
getið þess á seinni árum, hvernig draga tók meir og meir í
sundur með Rússum og þjóðverjum — þrátt fyrir það, að
höfðingjar þeirra hjeldu vel frændsemi sina og vináttu; hver
óheilindi þóttu standa af Bismarck í austræna uiálinu Rússum
til handa; hver grunur Ijek lengi á um sambandsleit með
Frökkum og Rússum, og hve mjög hvorutveggja vildu ýfast
hvorir við aðra, blaðamenn á Rússlandi og þýzkalandi. Tið-
indin komu mönnum því heldur á óvart, er þær sögur komu
dagsdaglega frá Rússlandi, að Alexander keisari liti tortryggð-
araugum til þýzkalands og Austurríkis, sneri öllu trausti sínu
til „gamal-Rússanna“ — Ignatieffs, og Katkoffs og fl. — og
laðaðist meir og meir að foringjum „alslafa-flokksins“. Hann
hafði þá líka fyrir skemmstu tekið þá menn í sitt ráðaneyti,
sem nú voru nefndir, og ferðazt til Moskófu, og þegið þar
fagnaðarviðtökur með þeirri lotningu — að vjer elcki segjum
tilbeiðslu — sem óspilltir Rússar eru vanir að sýna Zarnum
sínum. Sum blöðin á Russlandi höfðu alið á málum um, að
Zarinn skyldi yfirgefa Pjetursborg, sem ósiðir og spilling hinna
vestri þjóða hefði gert að morðingjabæli, og taka sjer aðsetur
í Moskófu, drottningu allra borga á Rússlandi, helgasta stað
ennar rússnesku þjóðar, og drottinsetri enna eldri höfðingja.
Sumir hikuðu sjer ekki við að fullyrða, að keisarinn væri þegar
alráðinn að flytja sig til Moskófu, og nú skyldu menn sjá, að
friður og farsæld tækju að blómgast aptur innanríkis, er þessi
borg yrði miðgarður ens volduga ríkis, en mök og viðskipti
við vestlægu þjóðirnar tækju að rjena, og þeim yrði bægt meir