Skírnir - 01.01.1882, Side 40

42
FRAKKLAND.
Fundinum lauk með þeim snjallyrðum af hálfu forseta, er hann
bauð þeim til veizluhalds næsta föstudag, „að sá dagur væri í
rauninni happadagur, því hamingjunni væri svo fyrir að þakka
að guðirnir hefðu þann dag orðið einum færri (!?).“ Nærri
má geta, að þessir sjálfbyrgingar þykist ekki þurfa presta eða
kirkna, heígra siða eða tákna, og því þótti sú saga frá fund-
ardögunum mun nýjungalegri enn ræður þeirra, og meðfram
kýmilegri, er þeir hefðu fallizt á þá helgiathöfn í skírnar stað,
að binda rauða reim um hálsinn á börnunum, um leið og
nöfn þeirra yrðu skráð inn í bækur fjelagsmanna. það fylgdi
og sögu blaðanna, að einn sunnudag hefði maður frá St.
Denis (fyrir utan Paris) sótt Rochefort til að skíra börn.
„Serimónían11 fór fram í veitingarhúsi, sem heitir „Gufu-
kaninan11, og voru þar 50 manns saman komnir. |>ar gekk
fram ung kona með ungbarn á örmum sjer og að Rochefort,
en tvö börn önnur fylgdu henni, þriggja og fjögra ára gömul.
Rochefort tók upp reimar sinar og batt þær um háls barn-
anna. Ungbarnið gladdist, er það sá rauða litinn, og rjetti
hlæjandi hendurnar á móti Rochefort. þetta varð öllum að
gamans efni og þótti góðs viti fyrir barnið. Rochefort flutti
þar all-langa tölu um frelsið og Frakkland, um ágæti hinnar
frönsku þjóðar og yfirburði hennar yfir aðrar þjóðir — en þar
stæði hún fremst, er hún kynni bezt að steypa harðstjórum af
stóli, og i því færi henni fram að sama hófi, sem fólkið bryti
af sjer alla íjötra hjátrúar (þ. e. allrar trúar) og hindurvitna.
Hann minntist á um leið almúgafóikið á Englandi, hvernig því
væri öðruvisi farið, þvi það væri hjátrú þess sem ylli, er það
tignaði eðalmennina og tryði, því að annað blóð rynni i æðum
þeirra enn annara manna. Um sliktvmá nú mart segja, enn
um hinn nýja sið má þó undarlega þykja við víkja, að helsi
er orðið frelsismark og lagt á þá menn er vigja skal til and-
legs frjálsræðis, þar sem það i fyrri daga var lagt á þræla,
en aptur af þeim tekið, er þeir komust í tölu frjálsra manna.
Um þing Frakka og ný lög árið sem leið verðum vjer að
vera sem stuttorðastir. Frakkar eiga af miklu að taka til
framlaga i lands og rikis þarfir; og þeir halda heldur ekki