Skírnir - 01.01.1882, Qupperneq 42

44
FRAKKLAND.
fyrir hvern verður stærra, en Gambettu og öllum sem á hans
máli eru, þykir alþjóðlegri blær verða á kosningunum með
þessu móti, og þeir ætla, að smámunir, sveitunga og kunn-
ingjafylgi komist síður að, er svo er kosið. þeir sem rnóti
mæla, ætla að þessu muni þó fara íjarri, og að kjörnefndin að
minnsta kosti eigi hægt með að koma sínum ráðum við þeim
í hag, serh hún vill fylgja. Hjer er svo mart á báðar hendur,
að vjer hleypum því hjá oss, en Gambettu tókst þó (19. maí)
með mælsku sinni að snúa meiri hluta fulltrúanna að sínu
máli. það getur verið, að Gambetta hafi haldið, að sigurinn
væri nú til fulls unninn, og rjett á eptir ferðaðist hann til
þeirrar borgar, þar sem hann er fæddur, Cahors í Lotfylki á
Suðurfrakklandi, og um þá ferð mátti segja, að hún væri elcki
annað enn sigurhróssför um landið, því alstaðar var honum svo
fagnað, sem væri hann bæði höfuðskörungur og átrúnaðargoð
þjóðarinnar. Meðfram hefir þetta orðið að treysta Gamhettu
í trú sinni, að „öldungarnir11 mundu sjást fyrir, áður enn þeir
felldu frumvarpið. En í þeirri deild urðu viðtökurnar þegar
svo þurrlegar sem verða mátti. Menn tóku þegar til meðferðar
á málinu, og nefndin kaus Waddington til framsögu. Höfuð-
atriðin í ræðu hans voru, að listakosningar gætu orðið hættu-
legasta verkfæri í þess manns höndum, sem vildi ná alræðis-
valdi á Frakklandi, og líkti þeim við þjóðaruppkvæðin á dögum
Napóleons þriðja. þar að auki yrði bæði forseta ríkisins og
öldungadeildinni þokað skör niður, og það lægi þó í augum
uppi, að slíkar breytingar á stjórnarskipun landsins væru nú
bæði ótímabærar og viðsjárverðar. þetta varð flestra þeirra
viðkvæði í umræðunum, sem á móti stóðu, og þann 9. júní
felldu þeir frumvarpið með 148 atkvæðum í gegn 107. Gam-
betta varð heldur fár við þessi tíðindi, þó hann ljeti lítið bera
á óánægju sinni, en hann ætlaði efri deildinni þegjandi þörf-
ina. Sumum vinum hans varð líka þykkjuþungt, og einn þeirra,
Arthur Ranc, veitti Grévy, ríkisforsetanum harðar átölur (í
blaði sem heitir Voltaire), og kenndi honum um, að svo illa
hefði tekizt til, þvi menn vissu, að hann var málinu mótfall-
inn. þessu var skörulega mótmælt í flestum öðrum blöðum