Skírnir - 01.01.1882, Side 92

94
RTJSSLAND.
var í kyrkjunni, að hún hefði sjeð vel búinn mann með tvær
konur sjer við hönd, sem hefði allt í einu brugðið sem ótta-
sleginn á ferð út úr kirkjunni, og er hann ruddist fram í gegn-
um þyrpinguna á gólfinu, hefði hann sagt, að önnur konan
væri orðin bráðsjúk. Við þenna ys var það, að köllin vökn-
uðu, og ætla menn, að þetta færi þvi saman, að allt hafi verið
áður ráðgert og undirlagt. það gerði mönnum grunsamt um
prúðbúna manninn, að hann hafði bæði sagt til nafns og bú-
staðar, er hann fór frá kirkjunni, en það reyndist allt ósatt, er
eptir var leitað. Slíkar sögur verða að visu hverri þjóð og
hverju ríki til vanvirðu, en þó má ekki eins hart á þeim þjóð-
um taka, sem hálfsiðaðar eru. Hjá þeim eru mannrjettindin
ekki í sömu metum og hjá enum siðuðu, en við því allajafna
vant að gera, er slíkt þjóðhatur ræður, sem hjá Austurslöfum
og Rúmenum, og þar sem Gyðingar eru til móts. Hinu verður
ekki heldur neitað, að Gyðingar hafa viða ekki gert vel fyrir
sjer með okri sínu og mangaraskap. það hefir opt verið sagt
um Gyðinga 'á Póllandi, að þeir hafi orðið landinu til mesta
vanþrifnaðar, og sumir hafa likt þeim við engisprettur, sem
sveima fram um lönd og yrja upp allan gróða. En hjer — sem
um annan ófarnað Póllands — er þó þjóðinni sjálfri um mest
að kenna.
Föðurbróðir keisarans, Constantín stórfursti, fjekk í júlí-
mánuði lausn frá öllum þeim embættum, sem hann hafði veitt
forstöðu, t. d. æztu forustu fyrir flota Rússlands og fyrir öld-
ungaráði keisarans, auk fl., þá ætluðu margir, að missætti
hefði með þeim orðið, af því þetta kom nokkuð flatt upp á
alla. A hitt, er ver var grunað (um mök við nihílista), hafa
fæstir viljað leggja nokkurn trúnað, en eitt er kunnugt, að
einn af enum yngri sonum Constantíns hafði gert sig sekan í
verstu óknyttum við hirðina, og hafði honum verið vísað á
burt til fjarvista. þegar Alexander þriðji kom til ríkis, beiddi
frændi hans fyrirgefningar og apturkomuleyfis , en keisarinn á
að hafa svarað hörðu einu, kallað hann ættarskömm, og sagt,
að hann skyldi aidri koma sjer fyrir augu. þetta gat að
minnsta kosti verið nóg fæðarefni með þeim frændum, Constantín