Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1888, Qupperneq 14

14
af mestu lagamönnum sinnar tíðar, eins og nokkuð er áðr sýnt.
í>ar var fyrr frá horfið, að Vigfús i Drápuhlíð fékk engar
bœtr fyrir áverka Bjarnar frænda síns, því hann varð óheilagr af
frumhlaupinu, og líkaði Vigfúsi það illa. f>að var síðar, að Vig-
fús sendi flugumann til Snorra goða, er Svarthöfði hét, og iagði
ráðin á (Eyrb. bls. 41 - 45). Er þetta þannig orðað: „þ>ú skalt
fara til Helgafells, ok ganga í lopt þat, er þar er yfir útidyrum
ok rýma fjalir ór gólfinu, svá at þú fáir þar lagt atgeir i gegn-
um; en þá er Snorri gengr til kamars, þá skaltu leggja atgeirn-
um í gegnum loptsgólfit í bak Snorra svá fast, at út gangi um
kviðinn; hiaup siðan út á ræfrit, ok svá ofanfyrir vegginn, ok lát
náttmyrkrit gæta þín. Ok með þessu ráði fór Svartr til Helga-
fells, ok rauf ráfrit yfir útidyrum og gekk þar inn í loptit; þat var
i þann tíma, er þeir Snorri sátu við málelda. í þann tíma vóru
útikamrar á bœjum. Enn er þeir Snorri gengu frá eldinum ætluðu
þeir til kamarsins, ok gekk Snorri fyrstr, ok bar undan út í dyrr-
in, áðr tilræðit Svarts varð, en Már Hallvarðsson gekk næst Snorra,
ok lagði Svartr atgeirnum til hans, ok kom lagit á herðarblaðit ok
rendi út undir höndina ok skar þar út úr, ok varð eigi mikit sár.
Svartr hljóp út ok ofan fyrir vegginn; honum varð hált á brústein-
unum ok féll hann fall mikit, er hann kom niðr, ok fékk Snorri
tekit hann, áðr hann stóð upp; þá vóru hafðar af honum sannar
sögur, ok sagði hann þá allt, hversu farit hafði með þeim Vigfúsi,
ok svá þat, at hann er at kolabrennu undir Seljabrekkum. Síð-
an var bundit sár Más. Eftir þat fóru þeir Snorri VII saman út til
Drápuhlíðar: sá þeir, þá er þeir koma upp i hlíðina, eldinn, er þeir
Vigfús brendu kolin. f>eir koma at þeim Vigfúsi óvörum, ok
drápu Vigfús, en gáfu grið húskörlum hans. Síðan fór Snorri
heim, en húskarlar Vigfúss sögðu þessi tíðindi heim í Drápuhlíð.
Vigfús var heygðr eptir um daginn“. þ>að varð um síðir, að Arn-
kell goði tók við eftirmáli eftir Vigfús frænda sinn, því Vigfús var
stórættaðr maðr, „leið vetrinn; enn um vorit bjó Arnkell mál um
víg Vigfúss á hendr þeim mönnum öllum er til vígs hö'ðu farit,
nema Snorra goða, en Snorri lét til búa fjörráðsmál við sik, ok
áverkamál til úhelgi Vigfúsi, ok fjölmentu hvorutveggju til f>órs-
ness þings ok veittu allir Kjalleklingar Arnkatli, ok urðu þeir fjöl-
tnennari; hélt Arnkell fram þessum málum með mikilli frekju, ok
er málin kómu í dóm, þá gengu menn at ok voru málin í gerð
lagin með umgangi ok sættarboðum góðgjarnra manna, ok kom svá,
at Snorri goði gekk til handsala fyrir víg Vigfúss, ok vóru þá
gjörvar miklar fésektir; en Már skyldi vera utan III vetr; en Snorri
galt fé upp, og lauk svá þinginu, at þar var sæzt á öll mál“.
Hér er eins og fyrr, að lögunum er beitt, en ekki hlaupið til