Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1888, Síða 17

17
at ek vil, at þú réttir hlut minn, þvi at ek kalla þik héraðshöfð-
ingja, ok skyldan at rétta þeirra manna hlut, er áðr eru vanhluta'.
Fyrir hverjum liggr hlutr þinn undir bóndi, sagði Snorri. Fyrir
Arnkatli syni mínum, segir fórólfr. Snorri mælti: J>at skatlu eigi
kæra, því at þér á svá hverr hlutr at þykkja sem honum, því
hann er betri maðr enn þú. jpann veg er eigi, segir hann, þvf
hann veitir mér nú mestan ágang; vil ek nú gjörast vin þinn full-
kominn, Snorri, en þú tak við eptirmálum um þræla mína, er
Arnkell hefir drepa látit, ok mun ek eigi mæla mér allar bætrnar.
Snorri svarar: eigi vil ek ganga í deilu með ykkr feðgum. J>ór-
ólfr svarar: engi ertú vin Arnkels, en þat kann vera, at þér þykki
ek féglöggr, en nú skal eigi þat; ek veit, sagði hann, at þú vilt
eiga Krákunes og skóginn með, er mest gersemi er hér í sveit;
nú mun ek þetta allt handsala þér, en þú mæl eftir þræla mína, ok
fylg því svá sköruliga, at þú vaxir af, en þeir þykkist hafa of-
gjört, er mik svívirðu; vil ek ok engum manni hlífa láta, þeim er
hér hafa hlut í átt, hvort sem þat er meiri eða minni minn vanda-
maðr. Snorri þóttist mjök þurfa skóginn, ok er svá sagt, at hann
tók handsölum á iandinu, ok tók við eptirmáli þrælanna; reið þ>ór-
ólfr síðan heim, ok undi vel við, en þetta mæltist lítt fyrir af öðr-
um mönnum“.
Eg hefi tekið þetta samtal orðrétt, sem eitt sýnishorn af sög-
unni, vegna þess, að um það er hið sama að segja og það fyrra,
að næsta er ólíklegt, að þetta hefði verið geymt hátt á þriðja
hundrað ár óritað, og það að raunarlausu, sem sýna má, og enda
er nokkuð kunnugt; hér i eru og einkennileg orðatiltæki, sem svo
mæta vel eiga við, að ekki likjast tilbúningi; frekar þarf eg ekki
um það að rœða að sinni, enn nú kemr endalykt þessa máls
„Um várit lét Snorri búa mál til þ>órsnessþíngs á hendr Arn-
katli um þræladrápit; fjölmenntu þeir báðir til þingsins, ok hélt
Snorri fram málum. Ok er mál kom í dóm, kvaddi Arnkell sér
bjargkviðar, ok færði þat til varna, at þrælarnir vóru teknir með
kveyktum eldi til bæjarbrennu. þ>á færði Snorri þat fram, at þræl-
arnir vóru úhelgir á þeim vettfangi; en þat, at þér færðut þá inn
í Vaðilshöfða, ok dráput þá þar, ok þat hygg ek, at þeir væru
þar eigi úhelgir. Hélt þá Snorri fram málinu, ok eyddi bjarg-
kviðnum Arnkels. Eptir þat áttu menn hlut í at sætta þá, ok
varð sættum ákomit; skyldu þeir bræðr gjöra um málit, Styrr og
Vermundr; þeir dæmdu fyrir þrælana XII aura fyrir hvern;
gjalda féit þegar á þinginu“.
í>að er sjáanlegt af þeim málavöxtum og kringumstœðum, sem
hér vóru, að báðum þeim Arnkeli og Snorra hefir verið þetta
kappsmál mikið, með því að hér var um allmikið fé að rœða; enn
3