Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1888, Blaðsíða 26

26
frásögn sinni, að hann vill ékki láta þess ógetið, og er þetta að
vfsu eftirtektavert; hann hefði þó getað fullyrt þetta, án þess að
nokkur hefði haft orsök til að rengja það, og enginn einu sinni
orðið þess var, því enginn hafði af því að segja, fremr enn öðru
sem hann sýnist fullyrða. þ>að er því ekki að sjá, að söguritarinn
hafi búið til mikið upp úr sjálfum sér. Hitt um far veðranna og
hvernig reykinn lagði, mátti nú reyndar rita, á hvaða tfma sem
var; þó hefir það einkennilegan blæ og stendr í nákvæmu sam-
bandi við það sem síðar kemr.
fegar þrællinn leyndist í skarðinu og gekk ofan til skálans,
þá er frásögnin einkar nákvæm, bls. 78: „þ>at er at segja af ferð
Egils, at hann fór út um fjörðu, ok upp á fjall fyrir innan Bú
landshöfða, ok svá suðr yfir fjallit, ok stefndi svá, at hann gekk
ofan í skarðit at Leikskálum; leyndist hann þar um daginn, ok sá
til leiksins; þ>órðr blígr sat hjá leikinum; þá mælti hann: þat veit
ek eigi, hvat ek sé upp í skarðit, hvárt þar er fugl eðr leynist þar
maðr, ok kemr upp stundum; kvikt er þat, segir hann; þykki mér
ráð, at um sé forvitnazt. Engi maðr sá þetta annarra, ok varð því
ekki at leitat. f>enna dag hlutu þeir búðarvörð Björn Breiðvík-
ingakappi ok |>órðr blígr, ok skyldi Björn gjöra eld, en |>órðr
taka vatn. Ok er eldrinn var gjörr, lagði reykinn upp í skarðit,
sein Snorri hafði getit til. Gekk Egill þá ofan eftir reykinum ok
til skálans. f>á var enn eigi lokit leiknum, en dagrinn var mjök
áliðinn, ok tóku eldarnir mjök at brenna, en skálinn var fullr af
reyk; ok stefnir Egill þangat ok hafði stirðnat mjök á fjallinu, ok
síðan legit eftir i skarðinu. Egill hafði skúfaða skóþvengi, sem þá
var siðr til, ok hafði losnat annarr þvengrinn ok dragnaði skúfrinn;
gekk þrællinn þá inn í forhúsit; en er hann gekk i aðalskálann,
vildi hann fara hljóðliga, því at hann sá, at þeir Björn ok þ>órðr
sátu við eld, ok ætlaði Egill nú á lítilli stundu at vinna sér til æfin-
ligs frelsis. Ok er hann vildi stíga yfir þresköldinn, þá steig hann
á þvengjarskúfinn, þann er dragnaði; ok er hann vildi hinum fæt-
inum fram stíga, þá var skúfrinn fastr, ok af því reiddi hann til
falls, ok féll hann innar á gólfit; varð þat svá mikill dykr, sem
nautsbúk flegnum væri kastat niðr á gólfit. þórðr hljóp upp, ok
spurði, hvat fjánda þar færi. Björn hljóp ok upp ok at honum,
ok fékk tekit hann áðr hann komst á fætr ok spyrr, hverr hann
væri. Hann svarar: Egill er hér, Björn félagi, sagði hann. Björn
spurði: hver er Egill þessi? fetta er Egill ór Álptafirði, segir
hann. J>órðr tók sverð ok vildi höggva hann. Björn tók þá jpórð-
ok bað hann eigi svá skjótt höggva manninn; viljum vér áðr hafa
af honum sannar sögur. Lét pórðr þá heftast; settu þeir þá fjötr
á fætr Agli. En um kveldið er menn kómu heim til skála, segir