Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1890, Blaðsíða 85

197
lendingur og hafið sjálfur látið í ljósi við vísindafje-
lagið, að yður ljeki hugur á að gagna löndum yðar,
og einmitt til þess að gagna landinu og yður fengu
menn því áorkað að konungur samþykkti uppá-
stunguna; ef þjer nú hættið við embættið, er land-
læknisembættið sjálf-fallið úr sögunni, og hefðuð
þjer þá það á samvizku yðar, að allt landið lægi
yður á hálsi fyrir bragðið; jeg vil eigi tala um það,
að bæði konungi mundi þykja þetta mjög ógeðfelt
og vísindafjelaginu þykja það næsta kynlegt, að
ættjarðarástin hefði svona fljótt kulnað út hjá yður.
Jeg hefi talið það skyldu mina, að tjá yður þetta,
og þykist sannfærður um, að þjer samsinnið mjer,
þegar þjer hafið íhugað mál þetta betur. pað skal
vera mjer ánægja, ef jeg get stutt að þvi, að yður
líði betur í hinni nýju stöðu yðar.
Bjarni svarar Hjelmstjerne aptur 6. september,
og þar segir hann: „Nú kem jeg að þvi atriði, sem
mjer hefur legið þyngst á hjarta nfl. læknisembætti
á Sjálandi, og allt það, sem þjer skrifið mjer um það,
er deginum ljósara og þvi hreinn sannleikur; jeg
vissi vel allar mótbárur, en hvað skal segja, þegar
manni fer að hugfallast og maður sjer engin úrræði;
flestir vilja þó bera eitthvað fyrir sig. Jeg svæfi nú
grillur mínar, og skal aldrei álita mig hóti of góðan
til að vinna í þarfir guðs og ættjarðar minnar í því
embætti, sem konungur hefur sett migi, oger líf og
kraptar mínir eigi of góðir til þessa. Jeg skal apt-
ur á móti sækja í mig nýjan móð og hugsa um það
sem karlmannlegra er“.
Hjelmstjerne virðist hafa haft mikinn hug á því
að bæta hjer læknaskipun. í brjefi til Bjarna dags.
5- mai 1763 segir hann meðal annars: „Mjer þætti
annars mjög vænt um, ef þjer gætuð fundið á íslandi
einhvern prýðilega gáfaðan mann, sem hefði löngun