Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1890, Síða 93

205
að kenna mætti læknisfræði í lærða skólanum, og
skj'ldi setja einn eða tvo lækna við skólann, sein
skyldu kenna ásamt landlækni. Árið 1860 ritar
Hjaltalín stjórninni og skýrir þar frá, að 3 efnileg-
ir stúdentar hafi farið þess á leit við sig, að hann
veitti þeim kennslu i læknisfræði, og sækir hann um,
aðþeir 200 ríkisdalir, sem samkvæmt kgs. úrsk. i2.ág.
1848 fyrst um sinn á hverju ári mætti greiða úr
jafnaðarsjóði hvers amts í borgun fyrir slíka kennslu
aðstoðarlækna, verði lagðir undir umráð landlæknis
sumpart til ölmusu handa læknaefnum, sumpart til
bóka- og áhaldakaupa. Stjórnin svarar Hjaltalin
þvi, að ekkert sje því til fyrirstöðu, að hann taki
þessa pilta til kennslu, en kimnslunni verði að haga
samkvæmt því, sem til sje tekið í kgs. úrskurði 12.
ág. 1848 um kennslu aðstoðarlækna. f>að var ætlan
Hjaltalíns að hafa kennsluna miklu yfirgripsmeiri
en stjórnin vildi láta hana vera, og undi því illa
þessu svari stjórnarinnar.
Á alþingi 1861, kom læknaskipunarmálið til um-
ræðu, og í bænarskrá til konungs beiddist þingið
þess, að landlæknirinn mætti veita stúdentum kennslu
í læknisfræði, og þegar þeir hefðu tekið próf, sam-
kvæmt þeim reglum, sem hann kæmi sjer saman
um við heilbrigðisráðið f Kaupmannahöfn, að þeir
þá gætu orðið hjeraðslæknar; árið eptir, 1862 h. 29.
ágúst samþykkti konungur uppástungur þingsins, og
þá voru settar reglur fyrir kennslunni og um
það, hversu vfðtæk kennslan skyldi vera, og sam-
þykkti stjórnin þessar reglur 28. rnaí 1863.
Stjórnin hafði borið mál þetta undir heilbrigðis-
ráðið, og vildi það með engu móti fallast á álit al-
þingis um, hvernig kenna ætti íslenzkum læknaefn-
um. fað stakk aptur á móti upp á því, að haga
kennslunni þannig: i.aðstytta skyldi kennslutímann