Aldamót - 01.01.1902, Qupperneq 66

7ó
koma kraftaverkakenningunni fyrir kattarnef, ekki
síöur en innblásturskenningunni. Þegar það tvent
var fengiö, var mikið búið að framkvæma í þá átt að
burtrýma hinu yfirnáttúrlega, sem skynsemis-stefnan
má ekki heyra nefnt.
En þó er eitt eftir, sem óskiljanlegast er af öllu og
mest yfirnáttúrlegt samkvæmt gömlu trúnni. Það er
sjálf persóna frelsarans. En þegar skynsemin var
um stund búin að æfa sig og stæla vöðva sína á hinu
tvennu, innblæstrinum og kraftaverkunum, dirfðist
hún einnig að fara að gefa sig við ,,vísindalegum
rannsóknum“ um persónu Jesú Krists. Og sjá!
Þegar búið var að ganga svo frá guðs orði, að strika
mátti út ,,vísindalega“ það, sem þurfti, og búið var
að slá striki yfir kraftaverkin, þá var enginn hlutur
auðveldari en að klæða Krist úr skikkju guðdómsins,
sem eftir alt var einmitt saumuð úr þessum hinum
kenningum. Kristur var svo gjörður að sínu leyti
eins og biblían: undur-fagur, tignarlegur. vitur og
góður — en þó ekki guð. Þeir kalla hann geisla
guðs dýrðar — en ekki guðs veruna sjálfa. Hann
lifði undur-heilögu lífi; hann kendi þær kenningar,
sem guð fekk honum að kenna; hann dó svo, píslar-
vottur þeirra kenninga — dó og reis ekki upp aftur,
nema hvað líf hans rís upp af moldum hans, líf sann-
leikans og réttlætisins.
Svona hugsar skynsemis-stefnan sér það. Þó
þarf þess að minnast, að það er enn langt frá því, að
allir þeir, sem að þessari skoðun hallast, sé komnir
alla leið, og ósagt,að nema brot af þeim fari alia leið.
Margir eru bara komnir að ,,hærri kritíkinni“, en hafa
enn ekkert snert við kraftaverkunum og guðdómi