Aldamót - 01.01.1902, Qupperneq 130

134
sagöur miöill milli heimsmenningarinnar og fóstur-
jarðar vorrar.
Aö hve miklu leyti það getur orðið, er undir
vestur-íslenzkum námsmönnum komið. A námsár-
unum þarf að kvikna logandi eldur í skapi þeirra út af
viðreisn og endurfæðing þjóðar vorrar. I hjörtum
þeirra þarf að myndast eldinóður svo sterkur, að hann
endist alt lífið á enda---að sem mestir og beztir
menn geti orðið úr Islendingum, bæði körlum og
konum — þjóðinni allri,—að vænu mönnunum, mann-
kostamönnunum fjölgi, en — að óhræsunum, sem eru
þjóð vorri til minkunar og niðurdreps og skapraunar,
fækki.
Það stígur kvein eitt, óumræðilega sárt, upp frá
brjósti þjóðar vorrar, bæði austan hafs og vestan, nú
um þessar mundir: Það vantar menn, menn með
göfugan hugsunarhátt og hjartalag, nálega í öllum
trúnaðarstöðum lífsins, menn með kærleika til þjóðar
sinnar-----menn með brennandi löngun í hjarta til
að verða henni að liði og knýja hana áfram. Eg vona
að þér, íslenzkir námsmenn í Winnipeg, látið það
ekki fara fram hjá yður, heldur látið það koma svo
við hjarta yðar, að þér aldrei gleymið þjóðinni,sem
hefir alið yður, og álítið aldrei neitt, sem þér fáið af
mörkum látið, of gott handa benni. Því vér erum
allir hold af hennar holdi og bein af nennar beinum.
Köllun nemandans er einkum og sér í lagi í því
fólgin, að láta hjarta sitt á því skeiði æfinnar, þegar
það tekur bezt á móti áhrifum alls þess, sem gott er
og göfugt, verða þrnugið af kærleika til hinna eilífu
hugsjóna mannsandans. Ungir námsmenn eiga að
leiða fjör og æsku, sól og sumar, söng og gleði inn í