Aldamót - 01.01.1902, Side 139
143
gölluS breytni, gölluS prédikun. Svona er þaS. Vér
megum allir byrgja andlit vor.
En eigum vér fyrir þaS aS gefast upp ? ESa láta
þaS draga kjarkinn úr þeim kristilegu fyrirtækjum,
sem oss kynnu aS hugkvæmast, aö á þeim yrSu ef til
vill einhverjir gallar? Skyldi ekki eina ráSiS vera
þaS, sem notaS hefir veriS af öllum góSum mönnum,
spámönnum og postulum, fram á vora daga, aS gjöra
eins vel og oss er unt, vanda til alls eftir beztu föng-
um, ganga fram eftir því ljósi og þeim mæli trúar-
innar, sem oss hefir gefinn veriS ?
Eg tel þaS alveg sjálfsagt, aS ef heimatrúboS yrSi
myndaS fyrir alvöru á Islandi, þá mundu einhverjir
gallar veröa á því. Eg tel þaS alveg víst, aS þó allir
Islendingar, hvar sem þeir eru niSur komnir væru
orSnir andlega og kristilega vakandi menn, þá segSu
þeir ýmislegt, sem þeir ættu ekki aS segja, og breyttu
ekki ávalt hver viS sinn náunga eins og vera ætti. Og
samt dylst mér ekki, aS þaS væri óendanlegur ávinn-
ingur. Stærsti og glæsilegasti gróSinn, sem mér
getur hugsast, aS fyrir íslenzkt þjóSlíf gæti komiS.
ÞaS yrSi líf, en ekki dauSi eSa dauSamók. ÞaS yrSi
glaSvakandi líf, fult viSkvæmni og sársauka og bar-
áttu, — en líf, sem teygSi hendur til himins.og himin-
inn mundi metta meS náS sinni og blessun.
Eitt af því, sem menn eru hræddastir viS, er þaS,
aS leikmenn færu þá aS prédika guSs orS. Eg veit
mjög vel, aö þaS standu ýmsar hættur í sambandi viS
þaö, svo mjög mikla gætni og varasemi ver&ur viS aS
hafa. En þaS hefir þann mikla kost, aS meS því móti
nær kristindómurinn lengst niöur í þjóSlífiS. AlþýSa
manna skilur þaS bezt, og þaS verSur henni urn leiS