Andvari

Árgangur

Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 110

Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 110
220 ÓLAFUR JÓNSSON ANDVARI bcztar virðast mér tvær sögur, Aldnar hendur og Barnórar. í þeim báðum, og þó einkum hinni fyrrnefndu, nýtur sín vel einfaldur og kjarnyrtur frásagnarhátt- ur höfundar og glettinn mannskilningur með hóflegum undirstraumi alvöru. Þær bera því vitni, umfram flestar aðrar í þessari bók, að hann getur enn sett saman allgóða sögu ef svo ber undir. Þeir Jakob Thorarensen og Guðmund- ur Hagalín munu ekki taldir ýkja svip- líkir höfundar. Þó má finna með þeim nokkurt skyldleikamark; einnig Hagalín er hálfur í heimi fyrri tiðar, og þar er hann löngum beztur. En ritgáfa hans er frá upphafi miklu fjörugri og fjölskrúð- ugri en Jakobs, og afköstin enda sam- kvæmt því: mér telst svo til í fljótu bragði að á fjörutíu ára ritferli hafi hann gefið út a. m. k. jafnmargar bækur frumsamd- ar. í slíkum afköstum hlýtur að gæta margra misjafnra grasa, og engin launung er á því að skáldskaparverk hans í seinni tíð hafa flest verið næsta lítilsigld; aðal- verk hans hin seinni ár er á sviði ævi- sagnaritunar, og þar mun margt stórvel gcrt. Þróun Hagalíns í þessa átt er reynd- ar auðskilin: beztu verk bans frá fyrri tíð, vestfirðingasögur hans, eru einmitt mann- lýsingaskáldskapur, einfaldur í sniðum þótt ekki skorti hstrænan svip, með al- þýðlegum, þróttmiklum frásagnarhætti. En þessi tök hafa fatazt honum í skáld- skap í seinni tíð, í stíl hans hefur sótt hömlulaus mælgi, mannskilningurinn Iiefur stirðnað og sljóvgazt, og eftirsókn hans eftir að predika, „flytja jákvæðan boðskap", hefur leikið sumar sögur hans illa. Ný skáldsaga hans heitir andkannalegu nafni Töfrar draumsins; hún er að sumu lcyti fastari í sniðum og með heillegri svip en aðrar seinni sögur hans. Þó er varla gcrlcgt að líta á hana sem listrænt vcrk, til þess er hún of yfirborðsleg og mærðarfull, skortir í senn innri þrótt og ögun. Sjálft söguefnið er skemmtilegt: heimkoma út- lagans sem í mannsaldur hefur unnið fjöl- skyldu sinni með erfiðismunum og við lítinn munað í fjarlægri heimsálfu, að- koma hans og viðbrögð heimafólks. Mað- ur gæti ímyndað sér að meistari af gerð Hamsuns t. d. hefði getað unnið úr þess- um efnivið listilegan grip. Og sumt tekst Hagalín allvel í sögunni: í gerð þeirra beggja „manntröllsins" Þorvalds og ást- konu hans, hinnar sextugu Ástu Bellónu, eru drög að minnilegum og þróttmiklum mannlýsingum í ætt við fyrri verk hans. Miklu miður tekst honum upp með út- lagann Demanta-Jón sem þó á að ráða ör- lögum í sögunni; hann verður þar bæði litlaus og líflaus. Þessu veldur ekki sízt „draumkenning" böfundar („að dreyma er að lifa, að vakna er að deyja") sem þó er ætlað að vera uppistaða alls verksins. Honum tekst ekki að sameina þessa „heim- speki" sína, sem er honum ærið hjart- fólgin, efnivið sínum og sögufólki; í stað þess að hún birtist í og af sögunni verður hann að leggja hana sögufólkinu í munn skýrt og skilmerkilega til að allt kom- ist til skila. Samfara þessu þróttleysi í persónusköpun eru svo mistökin í stíl. Málfar Hagalíns á sögunni er að vísu bragðmikið og kjarngott með köflum, enda virðist hann gera sér allt far um að vanda til þess og forðast a. m. k. sumar öfgar sem stundum hafa lýtt stílsmáta hans. En stíllinn er svo yfirtak fjölorður, „skrautlegur" og bólginn af lýsingu að allt fer úr böndum; uppgerð og tilgerð koma fyrir einlægni, linka fyrir þrótt. Kynólgustíl mætti kalla þennan frásagn- arhátt, enda birtist hann ekki sízt í sí- endurteknum lýsingum á líkamsblóma Astu Bellónu eða burðum Þorvalds og „safamiklu" náttúrufari manna og jarðar. Þetta tvennt, óheilt viðhorf við sögunni og sögufólki og forskrúfaður gervistíll, er
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.