Andvari - 01.01.1992, Blaðsíða 146

144
EYJÓLFUR KOLBEINS
ANDVARI
mikill og honum veitist hægt að bregða á stílinn samstæðum blæ og krydda
hann fyrntu orðalagi sem á vel við skáldskap sem þennan. Sárasjaldan slær
hann feilnótu, en hvern myndi ekki henda slíkt í 1200 blaðsíðna texta?
Hann getur þess í eftirmála að sér hafi verið nauðugur einn kostur að
styðjast við samanburð erlendra þýðinga og „láta samhljóðan ráða í lengstu
lög.“ Sá sem þetta ritar mun hafa getið þess í ritdómi um Óresteiuna í þýð-
ingu Helga44 að hún viki nokkuð frá frumtextanum og kæmi þar til, meðal
annars, ólík bygging grísku og íslensku sem ylli því að íslensk þýðing yrði
að vera nokkru orðfleiri en sú gríska ef fylgja ætti nokkurn veginn línu-
fjölda gríska textans. - Parna var að vísu ekki nema hálf sagan sögð. Sam-
anburður við aðrar þýðingar, íslenskar og erlendar, leiðir sem sé í ljós að
þýðing Helga er oftast nákvæmari en þýðingar annarra og stíllinn agaðri.
Af því má ráða þvílíkt vandaverk hann hefir tekist á hendur og hve vel
honum hefir tekist. Þeir þýðendur sem hér er borið saman við hafa þó yfir-
leitt stuðst við frumtexta. Þó ber stundum við að þeir njóta grískukunnáttu
sinnar og hitta naglann betur á höfuðið. En það er fátítt og víst að enginn
íslenskur lesandi hnýtur yfir. Hann hefir nú í höndum texta sem hann getur
haft gagn og unun af.
I upphafi þessara orða var reynt að vekja athygli lesenda á hver visku-
brunnur grískar bókmenntir hafa verið evrópskum skáldum og listamönn-
um um aldir. Þær hafa einnig glætt íslenskan skáldskap lífi á stundum og
léð skáldum okkar nýja strengi í hörpu sína. Eftirfarandi brot úr kórljóði
eftir Evrípídes45 hefir svo dæmi sé tekið orðið vaki góðrar ljóðlistar á tungu
okkar og orðið Grími, Sigfúsi og Helga yrkisefni:
Grímur kveður:
Eg skal með þér undir taka,
Aumur vænglaus fugl, og kvaka’um
t>að sem mína ángrar önd: -
Til vina minna’ eg vil tilbaka,
Væn sem Hellas- byggja -lönd.
Artemisar örlög banna
Aptur hæðir mér að kanna,
Pálmagrein að prýða hönd;
Lár- og viðsmjörs-viðar reyra
Vildi’ eg aptur gyðju sveig,
Aptur sönginn svana heyra.
Sjálfra dísa’ er skemtir eyra
Álptavatns á lygnum leyg.
(Grímur Thomsen 1895, 260)
Sigfús þýðir sömu línur svo: