Andvari - 01.01.1995, Blaðsíða 114

112
JÓHANN SIGURJÓNSSON
ANDVARI
jeg í Nýársnótt að þið óttist ekki. Þá koma stóru hlutverkin. Það er þá fyrst
að nefna Galdralopt, hygg jeg að þar verði Jens Waage að freista, þá er vin-
ur Lopts hans mótsetning, göfugur og stórlyndur, hann fylgir Lopti að hliði
vitfirringarinnar og dauðans, er hans hlutverk mikið og vandasamt og hygg
jeg að þú yrðir að taka það á þínar herðar. Þessu næst koma tvö stór konu-
hlutverk, önnur ung og ættstór, mjúk eins og ársgamall pílviður, veit jeg
ekki nema Stefanía (hún var hjer hjá okkur um daginn) væri færust um að
leysa það vel af hendi. Hin konan er lítið eitt eldri, svipar henni aðnokkru
til Höllu, verður hún ofurliða borin af rás viðburðanna, eptir harða og ótta-
lega vörn; er sennilegt að Guðrún Indriðadóttir verði skipuð til þess að
fylla hennar sæti, en ekki veit jeg nema systir hennar Emilía væri enn betur
fallin til þess hlutverks. Þá er faðir Lopts vitur af aldri og reyndur og sterk-
ur í lund, ekki veit jeg hverjum þú vilt trúa fyrir honum, enn er blindur
betlari, biskup og kona hans, og aðrir betlarar, vinnulýður og telpuhnokki,
en allt eru þetta minni hlutverk og óefað að þau hindra ekki að leikurinn
geti komið upp á leiksviðið.
Nú er nóg komið, jeg hefi nýtt verk í smíðum sem jeg hygg jeg verði
hraðvirkari við en Lopt, en það heyrir til seinni tímanum.
Skrifaðu mjer um hæl og láttu mig vita hvað þjer líst og hvenær þú þarft
að fá handritið til lesturs, eins hvaða leiki þið hafið hugsað ykkur að leika.
Með beztu kveðju
er jeg þinn einlægur
Jóhann Sigurjónsson.
[Þeir Jóhann og Árni eru orðnir dús, enda hefur sitthvað gerst milli þessara ára. Með-
al annars frumflytur Leikfélag Reykjavíkur Fjalla-Eyvind á annan i jólum 1911 og
verður það mikil sigurganga. Þegar þetta bréf er skrifað, er félagið búið að leika Ey-
vind samtals 27 sinnum, 23 sinnum fyrsta veturinn og 4 sinnum haustið eftir og þá
með „hrossaketsendinum“, sem leikinn hafði verið á Dagmarleikhúsinu 1912. Johann-
es Nielsen var leikstjóri sýningarinnar á Dagmarleikhúsinu og lék Arnes, hann var og
annar leikhússtjórinn á Dagmar, hinn var Adam Poulsen, sem lék Kára, en báðir
voru þeir uppreinsarmenn gegn þeirri raunsæisstefnu, sem þá var rfkjandi í dönskum
leikhúsum, og boðberar nýrrar rómantíkur, hugmynda- og tilfinningaflugs. Þegar hér
var komið sögu var Nielsen orðinn leikhússtjóri Kgl. leikhússins, svo að eðlilegt var,
að Jóhann sneri sér fyrst til hans. Nýja leikritið, sem Jóhann nefnir, er væntanlega
Myndhöggvarinn eða Frú Else, en brot úr báðum þeim leikjum má lesa í fyrstu heild-
arútgáfu af verkum Jóhanns, 1940.]
Charlottenlund 9. 9 1914.
Kæri vin. Þakka þér innilega síðasta brjefið. Loksins sendi jeg Lopt, því
miður er hann ennþá aðeins á dönsku enn jeg hygg að þú á handritinu getir