Andvari - 01.01.1995, Blaðsíða 167

ANDVARI
RÁN EÐA RÆKTUN
165
frá því sem nú er og að íslendingar vaxi í áliti í augum annarra þjóða. Nú
vill svo einkennilega til að fæðingarár hins nýja íslenska lýðveldis 1944 ber
upp á 100 ára afmæli útrýmingar geirfuglsins hér við land. Virðist sem for-
sjónin vilji gefa hér þjóðinni bendingu um að bæta fyrir heillar aldar yfir-
sjón og greiða nú refjalaust útrýmingargjaldið, með því að löggilda undan-
bragðalaust friðhelgi og grið allra villifugla á íslandi um aldur og ævi. . .
Lög um alfriðun allra íslenskra fugla mundi draga að sér athygli flestra
menningarþjóða. Þær mundu undrast þá siðmenningu, sem gera mætti ráð
fyrir að lægi á bak við slíka löggjöf, enda ættum við þá heiðurinn af því að
vera fyrstir allra þjóða á hnettinum til að alfriða sína eigin villifugla. Þetta
mundi verða til þess að herða á öðrum þjóðum að taka upp samskonar lög-
gjöf.“
Einhver fjörlegasta ritgerð bókarinnar ber nafnið: Náttúran, trúarbrögð-
in og kirkjan. Þar leggur Guðmundur sig fram um að færa rök að því að
kristnir menn, en þó einkum þjónar Guðs, prestarnir, séu ekki trúir boð-
skap drottins og kenningum Krists nema þeir boði og fylgi fram náttúru-
vernd í orði og verki. Hann vitnar til biblíunnar:
„Þegar drottinn hafði skapað öll lagardýr og fugla á jörðunni og blessað
þau, þá segir hann: „Frjóvgist og fjölgið og fyllið vötn sjávarins, og fuglar
fjölgi á jörðunni.“ Þegar hann var búinn að skapa öll önnur dýr jarðarinnar
sá hann „að það var harla gott“.“
Og boðskapur Krists er hinn sami. Hann lítur ekki svo á að nokkur
skepna sé óþörf og mönnum beri fyrir þá sök að útrýma henni:
„í þessu sambandi má minnast þess, að þegar Kristur kvaddi lærisveina
sína í síðasta sinn, rétt fyrir himnaförina, bauð hann þeim að „fara út um
allan heiminn og prédika gleðiboðskapinn allri skepnu“. Kveðjuorð þessi
áttu ekki einungis að ná til allra manna, heldur og til allra dýra, sem lifa og
hrærast á jörðunni. Þar var ekkert undanskilið. En kristnir menn virðast
hafa gleymt að flytja dýrunum þennan boðskap, sem er og verður ætíð í
gildi um ókomnar aldir. Þeir munu eflaust líta svo á, að skynlausum skepn-
um beri ekki að sýna sama réttlæti og skynsemi gæddum verum. Kristur
átti ekki við það, þegar hann bauð mönnunum að flytja dýrum jarðarinnar
gleðiboðskapinn, að þeir skyldu sitja í leyni með morðtól í höndum til að
skjóta niður fugla loftsins og særa þá til ólífis eða örkumla - fuglana sem
drottinn blessaði og bauð þeim að fjölga á jörðunni. Hann átti heldur ekki
við það, að mennirnir ættu að strádrepa villt dýr merkurinnar, veiða þau í
dýraboga, bera út fyrir þau eitur, svæla þau inni í jarðholum með eldi og
reyk, rota þau með bareflum, drepa mæður frá ungum sínum eða ungana
frá mæðrunum. Nei, þetta var ekki gleðiboðskapurinn, sem Kristur bauð
mönnunum að flytja skynlausum skepnum, heldur sá að sýna þeim mis-
kunnsemi, réttlæti, friðun og vernd.“