Andvari

Árgangur

Andvari - 01.01.1995, Blaðsíða 157

Andvari - 01.01.1995, Blaðsíða 157
ANDVARI RÁN EÐA RÆKTUN 155 mynda félagsbúskap. Taka eina jörð að minnsta kosti þrír saman, þaul- rækta hana þangað til hún gefur af sér tífalt meiri arð en hún gerði, er hún var í órækt og einbýli . . . Einangurs búskapurinn er skaðlegur félagslyndi manna og samvinnu.“ Viðliorf Guðmundar til auðsuppsprettunnar miklu, hafsins, voru einnig róttæk og þóttu nýstárleg. Þar gagnrýndi hann gegndarlausa rányrkju, sem fyrr eða síðar hlyti að enda með skelfingu, og boðaði stórfellda fiskirækt. Um það áhugamál sitt hafði hann áður skrifað í Ægi, blað Fiskifélagsins, en gerði málinu nú nokkru fyllri skil: „Þeir sem stunda landbúnaðinn sá að einhverju leyti til uppskerunnar, en sjómennirnir ekki. Fiskveiðarnar eru algert rán, og hafa alltaf verið það hér við land. Sæju menn sér hagnað að því í svipinn að ausa á einu ári öllum fiskinum úr hafinu upp á þurrt land, mundu þeir ekki hika við að gera það, hvað sem tæki svo við á eftir. En það er eins og menn hafi þá skoðun að fiskunum geti aldrei fækkað, hve margar milljónir sem drepnar eru af þeim . . . En það sannast, þótt seinna verði, að fiskurinn í sjónum mun þverra, engu síður en skógurinn í landinu, ef ekki er reist rönd við því í tíma. Allar breytingar, sem orðið hafa á sjávarútvegi seinni tíma, miða að því að finna upp sem fullkomnastar veiðivélar, í því skyni að ná sem mestu af fiskinum á sem skemmstum tíma, en ekki hið minnsta gert til þess að rækta hann, þótt menn viti að það sé ofureinfalt, og að með því móti megi tryggja fiskmergðina í sjónum um aldur og ævi, hve mikið sem veitt er.“ Guðmundur leitast síðan við að leiða rök að því að botnvörpur séu afar skaðvænleg veiðarfæri og verði æ fullkomnari drápstæki, sem „hljóta að verða orsök að algerðri fiskþurrð í framtíðinni, einkum þar sem búast má við að veiðarnar aukist að miklum mun frá því sem nú er.“ Kemst Guð- mundur að þeirri niðurstöðu að það sé ekki íslendingum að þakka að nátt- úrugæði landsins sjálfs og hafsins umhverfis það séu ekki þegar þurrausin, heldur hinu „að frjósemi og lífseigja hinnar lifandi náttúru er svo mikil að ekki hefur áunnist að spilla þeim til fulls með þeim áhöldum og tækjum sem hingað til hafa verið notuð. Og hann bætir við: „Það lætur nærri að 80 menn af hverjum 100 hér á landi lifi svipuðu lífi og skrælingjar, á því sem þeir hrifsa til sín með ránshendi úr auðsæld landsins og náttúrugæðum.“ Guðmundur telur að einungis ein leið sé fær til að forða því að firðir og flóar og hafið umhverfis landið verði fisklaust sakir ofveiði að nokkrum tíma liðnum, og hún sé sú að hefja og þróa fiskirækt í síauknum mæli. Það telur hann fyllilega raunhæft og staðhæfir, að með öðrum þjóðum hafi fiski- rækt gefið góða raun. Kínverjar hafi lagt stund á hana frá alda öðli. Víða í Evrópu hafi menn mikla reynslu af að klekja út seiðum bergvatnsfiska, og á nokkrum stöðum hafi klak sjávarfiska, svo sem þorsks, verið reynt með ágætum árangri. Nefnir hann í því sambandi sex ára tilraunir í Arendal í
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164
Blaðsíða 165
Blaðsíða 166
Blaðsíða 167
Blaðsíða 168
Blaðsíða 169
Blaðsíða 170
Blaðsíða 171
Blaðsíða 172

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.