Andvari - 01.01.1995, Blaðsíða 47

ANDVARI
ÞORSTEINN Ö. STEPHENSEN
45
sem annars sé ríkjandi í íslensku leikhúsi.66 Agnar Bogason hefur
sjaldan séð hér heilsteyptari leik frá upphafi sýningar, Olafi Gunn-
arssyni finnst stórfenglegur leikur Þorsteins eiga skilið sérstaka rit-
gerð og Sigurður Grímsson notar orðin „heilsteyptur“ og „áhrifa-
mikill“.67 Ýmsir hafa orð á góðum samleik þeirra Þorsteins og Helgu
Valtýsdóttur, sem lék hina ótrúu og kaldlyndu konu Crocks, auk þess
sem seytján ára menntaskólanemi, Þorsteinn Gunnarsson, sem hafði
verið fenginn til að leika Taplow, þótti sýna ótvíræða hæfileika.
Fyrir þennan leik var Þorsteinn sæmdur Silfurlampa Félags ís-
lenskra leikdómara. Að því er segir í leikskrá L. R. urðu gagnrýn-
endur við það tækifæri í fyrsta skipti í sögu félags þeirra algerlega á
einni skoðun um veitinguna og gáfu í atkvæðagreiðslu Þorsteini 700
stig af 700 mögulegum.68 Við móttöku lampans flutti hann þakkar-
ræðu, sem segir talsvert um viðhorf hans til leikhússins. Hann þakkar
leikdómurum þann heiður, sem þeir sýni sér, en heldur svo áfram:
„En leikari sem tekur á móti verðlaunum fyrir list sína hlýtur að
hugsa sig vel um áður en hann gefur sjálfum sér alla dýrðina. Því list
leikhússins er samvirk list - sameinað átak margra aðila að einu list-
rænu marki . . . Þegar ég þess vegna stend nú hér til að veita viðtöku
þessum verðlaunum verður mér fyrst og fremst hugsað til þeirra sem
með mér unnu að þessari sýningu, til leikstjórans og meðleikenda
minna. Ég vona auðvitað að sjálfs mín verðskuldun sé nokkur og
gleðst yfir þeim persónulega heiðri sem mér er hér sýndur. En með
því sem ég hef hér sagt, hef ég viljað minna á það, að í starfi leik-
hússins bera allir saman hita dagsins og þunga og eiga því allir hlut-
deild í þeirri viðurkenningu sem einum hlotnast þegar vel hefur þótt
takast.“69 Orð sem þessi hefðu verið marklítil skrúðmælgi í munni
einhverra annarra; í munni Þorsteins voru þau það ekki.
Nú hefði mátt ætla, að Reykvíkingar þyrptust í leikhúsið til að
verða vitni að svo einstæðum listviðburði. En raunin varð önnur:
sýningin á Browning-þýðingunni hreppti undarleg örlög, sem eru því
miður ekki einsdæmi í duttlungafullri veröld leiklistarinnar: hún
vakti ekki áhuga almennnings og gekk í aðeins níu skipti eða m. ö. o.
nánast „féll“ eins og það er kallað. Það var því ekki furða, þó að
Morgunblaðið spyrði fullt hneykslunar í sérstakri grein, hvort Reyk-
víkingar væru almennt „komnir á það menningarstig að vilja ekki sjá
neitt annað í leikhúsum sínum en smeðjufulla ástarleiki með ógnar-
hamingjusömum endi eða lapþunna gamanleiki, Frænkur og Tengda-