Andvari - 01.01.1914, Síða 80

76
Bréf frá Jóni biskupi Wídalín.
Arið 1719 sótti ég aftur um hið sama, og var sú umsókn á
liendur falin amtmanni yðar hátignar, Niels Fuhrmann, á-
leiðis til yðar hágöfga sáluga herra stiftamtmanns, en meö
pví að góðum guði lieflr póknazt að burtkalla pann sæla
herra, pá er ég hræddur um, að pessi allrapegnsamlegust
skjölmín hafl gefað flutzt á rangan stað, og peim eigi ver-
ið skilað i kansellí yðar konunglegu hátignar. Pess vegna
leyfi ég mér enn í ár að senda nefndar umsóknir minartil
kansellísins, og æski allrapegsnamlegast, að yðar hátign
póknist allramildilegast að veita mér restitutionem integram
(fullkomna uppreisn), eftir pvi sem um getur í allra pegn-
samlegustum umsóknum og viðlögðum fylgiskjölum, með
pví að málarekstur [O.] Sigurðssonar lögmanns og hið kyn-
lega atferlí gegn mér snertir æru mína og mannorð.
Eg vænti allra pegnsamlegast bænheyrslu yðar í pess-
um efnum og er jafnan o. s. frv.1).
Petta mun vera síðasta bréf Jóns biskups Wídalins; að
minsta kosti er pað siðasta brefið i bréfabók hans (A. M.
2761. Steph. nr. 65). Bréflð, sem hér fer á undan, mun
hann hafa ritað nokkru lyr, en bæði eru pau víst rituð
1720, árið sem hann dó. Eg hef pýtt pau bæði sökum
pess, að danskan á peim er eigi við almennings hæfi, enda
eru pau nú pví nær 200 ára gömul, og hefur dönsk tunga
tekið miklum stakkaskiftum á peim tíma. Um málaferli
meistara Jóns við Odd lögmann leyfi ég mér að vísa til
ritsins: Oddur Sigurðsson lögmaður, eltir Jón dósent
Jónsson (Bessastöðum 1902) og til æfisögu Jón Wídalins í
»Nýjum félagsritum« 7. árg. Kmh. 1847. Fyrra bréfið hygg
ég ýmsum pyki nýstárlegt. Allir pekkja hans kennimann-
legu, logandi tungu, og guðmóð hans, sem gerðu hann að
einhverjum frægasta prédikara á Norðurlöndum. Pá er og
röggsemi kennivaldsins og biskupsins Jóns Wídalíns al-
kunn. Hitt mun ýmsum nýung, sem sjá má á pessu bréfi
1) í bréfabókinni er kveðjunni oftlega slept. Pýð.