Andvari - 01.01.1914, Page 135

Skilnaður Norðmanna og Dana.
131
að skiljast, að ekki mundi tjá að hafa sömu tökin
á Norðmönnum sem þangað til. — —
Svo gerðust stórviðburðirnir miklu 1812—13,
Rússlandsför Napoleons og uppreisn nálega allrar
Evrópu gegn lionum, eftir þær miklu hrakfarir, sem
hann rataði í á þeirri ferð.
Á Norðurlöndum var þá kominn n57r maður til
sögunnar, Bernadotte marskálkur Napoleons. Sviar
höfðu kjörið hann konungsefni sitt eftir fráfall Krist-
jáns Ágústs í þeirri von, að hann mundi reynast
maðurinn lil þess að spenna Finnlana úr greipum
Rússa. Treystu þeir því, að hann væri fullkominn
vinur Napoleons og mundi liafa hans styrk til þess.
Napoleon leit og sjálfur svo á, sem Bernadotte
myndi ekki verða annað en skjólstæðingur hans og
undirmaður. En hér fór mjög á aðra leið. Berna-
dotte, — sem nú nefndi sig Ivarl Jóhann, — liafði
frá upphafi hatað Napoleon og hafði þar að auki nú
mist alla trú á pólitík hans. Hann var mikilhæfur
maður, framgjarn og drottnunargjarn, og var því
bæði af persónulegri lilhneigingu og pólitiskri sann-
færingu ráðinn í því, að snúast á móli Napoleon,
hvenær sem færi gæfist. Eftir að liann var kominn
til Svíþjóðar, réð hann þar einn öllu. Hann taldi
liið mesta óráð að fara að seilast eftir Finnlandi í
hendur Rússum, en fyrir hinu vildi hann berjast, að
Svíar fengju Norveg til uppbótar. Til þess að því
gæti orðið framgengt, áleit hann samband við Rúss-
land óhjákvæmilegt.
Hann var því ekki lengi að hugsa sig um, er
Napoleon sagði Rússum stríð á hendur 1812. Hann
gerði samning við Rússakeisara þegar í apríl 1812,
og hét keisarinn þar fj'lgi sínu til þess að vinna