Menntamál - 01.12.1963, Qupperneq 15

MENNTAMÁL
101
að geta fylgzt með jafnöldrum sínum, en sé þetta gert
þannig, að nemendum finnist sem um vangengi væri að
ræða, getur það haft áhrif á alla skólagöngu þeirra og
jafnvel varanleg áhrif á skapgerðina alla ævi.
Nauðsynlegt að skilja samband tilfinninga og náms.
Þetta ætti ekki að skilja svo, að ekkert skyldi gert, fyrr
en alger vissa væri þess, að nemandi van i fær um að liefja
nám. Þó að slíkt væri ef til vill æskilegt miðað við núver-
andi þekkingu okkar, er það tæpast framkvæmanlegt. Samt
er mikilvægt, sérstaklega varðandi ung börn, að skilja sam-
band tilfinninga og nánts. Velgengni leiðir til áhuga og
ánægju. Vangengi leiðir til neikvæðrar afstöðu, ásakana og
óánægju. Sjálfstraust til að fást við áframhaldandi nám,
vilji til að taka áhættu og satt að segja styrkur til að taka
vangengi, þegar það ber að og reyna aftur, veltur á reynslu,
þar sem velgengni hefur verið í fyrirrúmi og barnið því
öðlast þá afstöðu að geta innt af hendi, það sem það tekur
að sér og sem aðrir óska, að það taki að sér. Þótt sleppt
sé þeirri truflun og vonbrigðum, sem ótínrabær og ófull-
nægjandi kennsla getur valdið barninu, verður að gera sér
alvarlega grein fyrir áhrifum þeirra á almennan vilja barns-
ins til að leggja sig fram í von um að vel muni ganga.
Miirg börn eru fyrirfram sannfærð um, áður en Jrau reyna,
að þeim sé ofviða, það sem þau eru beðin um að gera, og
það er seinlegt og óskennntilegt starf að ráða bót á þeim
neikvæða hugsunarhætti, sem byrjað hefur að móta afstöðu
þeirra gagnvart skólanum og raunar sjálft lífsviðhorf þeirra.
Vert er að geta þess einnig, að því vænna sem barni þykir
um hinn fullorðna, þeirn mun meiri sársauka veldur van-
gengi því. Mörgunr áhugasömum foreldrum fer líkt og
óvönum kennurum, að þeim finnst búa undir hverjum
ágalla og misskilningi dulin gagnrýni á Jreim sjálfum, og
Jretta særir Jran. Ekki er þá að furða, Jró að barnið neyti
allra ráða til að komast hjá slíkunr sárindum og gerist latt