Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1949, Side 67

í þRESKINGU
(Sönn saga frá landnámsárunum)
Eftir Eyjólf S. Guðmundsson
Á fyrstu landnámsárum Islendinga í Pembina-sveit í
Norður-Dakota ríkinu tóku sumir þarlendii- menn þeim
heldur kuldalega, sem heima áttu í nágrenni við þá. Voru
Islendingarnir af mörgum kallaðir Skrælingjar og haldið,
að þeir væru náskyldir Skrælingjunum á Grænlandi. Því
tóku menn þó eftir, að Islendingamir voru góðir vinnu-
menn, dyggir, laghentir og miklir afkastamenn. Þeir
sýndust hka vera skynsamir menn og fljótir að læra að
skilja enska tungu. En allt fyrir það var lítið niður á þá
og þeir oft kallaðir “skollans Islendingamir”. Það þótti
varla sæmandi innlendu fólki að hafa mikið samneyti við
þessa íslendinga. Samt þótti ekki nein vansæmd í því að
hafa Islendinga til að vinna fyrir sig erfiðustu vinnuna.
Það þótti engin vansæmd í því að láta þá rífa upp skóg-
ana með rótum, hreykja upp hveitibindunum á ökrunum
> né vinna erfiðustu vinnuna í þreskingunni.
Vestarlega í Pembina-sveit nálægt Pembina hálsunum
höfðu sest að nokkrir Irar. Bæði að sunnan, austan og
norðan við Irana höfðu Islendingar sest að. Þessir Irar
vom stórir menn og hraustlegir. Létu þeir sér ekki allt
fyrir brjósti brenna. Þeir vom hávaðamenn miklir og
þóttust góðú hnefaleikendur. Sá af Irunum, sem álitinn
var mesta hraustmennið og þótti mesti hávaðamaðurinn,
hét Pat O’Connor. Hann var maður \Pir 6 fet á hæð, og