Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1949, Blaðsíða 69

ALMANAK
69
hana. Þá þótti það ekki svo lítill kostur, að eigi þurfti
annað eldsneyti en hveitislráið eitt saman. Sagt var, að
vél þessi þreskti fjórum til fimm sinnum meira á dag, en
þær beztu vélar, sem áður þekktust. Þeir frændurnir Pat
O’Connor og Haixy Brown keyptu sér eina af þessum
nýtízkuvélum. Skvldi nú mikið vinna það í hönd komandi
haust. Nú þurftu þeir frændur miklu fleiri menn að hjálpa
þeim við þreskinguna þetta haust heldur en vant var.
Kom þeim saman um að taka nokkra Islendinga í vinnu,
því þeir þóttu liprir við að kasta hveitibindunum. “Og þar
að auki,” sagði Pat, “þarf maður að hafa sér eitthvað til
skemmtunar. En það geta þeir nú verið vissir um, Islend-
ingarnir, að þeir skulu fá að vita hvað þeir eru í raun og
veru, áður en haustið er liðið.”
Svo byrjuðu þeir frændur að þreskja og allt gekk ljóm-
andi vel. Nokkrir fslendingar unnu við vél þeirra þetta
haust. Meðal þeirra var gamall maður, sem hét Finnur
Jónsson. Hann var hár maður og þrekinn og karlmann-
legur. Allra manna var hann góðmannlegastur. Stiltur
var hann og hafði fátt að segja. Ekki var hann vel að sér
í ensku og talaði það mál svolítið bjagað, en gat þó vel
látið skilja sig. Þegar í stað fyrstu þreskingardagana
byrjaði Pat að stríða fslendingum. Mest reyndi hann til
að stríða Finni, en ýmist lést Finnur ekki skilja það, sem
Pat sagði, eða bara hló að því. Hinir íslendingarnir tóku
ekki ertni Pats með jafn miklu langlundargeði og Finnur.
Sumir þeirra fóru jafnvel að hata Pat.
Á þessum fyrstu frumbýlingsárum höfðu menn yfir-
leitt ekki nema smáa akurbletti. Ekki var nema einstaka
maður, sem átti hveitisláttarvél. Oft áttu margir í félagi
eina slíka vél. Þeir, sem hvorki áttu hveitisláttarvél eða
part í einni, unnu hjá öðrum, og fengu svo þá, sem þeir
unnu hjá, til að slá litla akurblettinn sinn. Þá var siður að
stakka hveitinu, sem á ökrunum óx. Eftir að hveitið var
slegið, var því hreykt upp á ökrunum, og varð það að