Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1949, Blaðsíða 71

ALMANAK
71
stálslár þvert yfir vélina, og standa stálgaddar upp úr
þeim. Allir þessir gaddar eru kallaðir tennur. Mætti kalla
sívalninginn efri góm, en slárnar neðri góm. Milli borð-
anna var allstór renna. Voru hliðar rennunnar all gildar
og hvíldu á aðalvélinni. Hallaðist rennan að hvofti vélar-
innar. Hvíldu botnfjalir rennunnar á stálslánum eða neðri
gómnum, en að framan risu fjalirnar jafn hátt borðunum.
Ofan þessa rennu voru hveitibindin látin síga ofan í vél-
ina, þegar þreskt var.
Neðan undir borðunum og rennunni var pallur og
stóðu á honum bandskeramir og maður sá, sem tróð
hveitibindunum í vélina. Náðu slár úr palli þessum aftur
í vélina og vom festar þar, en að framan héldu jámkeðjur
tvær pallinum uppi. Mátti því hækka og lækka pallinn
eftir vild og festa hann upp við borðin, er flytja þurfti
vélina.
Æfinlega vom tveir stakkar þresktir í einu. Vom
vanalega þrír menn í hvomm stakk. Einn af þeim átti að
kasta hveitibindunum á borðið, en hinir að kasta til hans
og hjálpa honum. Það þótti hálfgerð virðingarstaða að
vera valinn til þess “að leggja á borðið”, eins og það var
kallað. Átti sá maður að sjá um, að bindin kæmu beint á
borðið og að hveitiöxin sném að vélinni. Svo varð jafn
straumur að koma á borðið. Aldrei of mikið eða of lítið.
Finnur Jónsson var valinn til að kasta á borðið úr sínum
stakk. Þótti hann manna laghentastur við það verk.
Sinn bandskérinn stóð við hvort borðið, en fyrir fram-
an rennuna stóð þriðji maðurinn, hann átti að troða bind-
unum í vélina. Þegar hveitibindið var lagt á borðið, skar
bandskerinn band það, sem hélt bindinu saman, og færði
það svo að rennunni. Þar tók maður sá, er fyrir framan
rennuna stóð, við bindinu, hristi það í sundur og lét það
svo renna inn í hvoft vélarinnar. Tveir menn vom látnir
troða bindunum í vélina, en þó ekki nema einn í einu.
Unnu þeir sína stundina hvor. Sá, sem hvíldi sig, var á