Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1949, Qupperneq 72

72
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
vakki í kringum vélina og leit eftir að allt væri i lagi.
Vanalega var annar þessara manna aðalyfirmaðurinn, sem
stjómaði vélinni, verki og mönnum.
Pat O’Connor var annar maðurinn, sem tróð bindun-
um í vélina og maðurinn, sem stjórnaði verki og mönnum.
Heldur fannst mönnum hann vera mislyndur. Stundum
var hann ofsakátur og lék við hvern sinn fingur. Gerði
hann þá gaman að öllu og öllum. Hina stundina hafði
hann allt á hornum sér og bölvaði, svo að hann ætlaði
iillu að sökkva. Ef honum þótti bindin ekki koma nógu
fljótt á borðin, rak hann á eftir mönnunum, en kæmu þá
bindin of ört, skammaði hann manninn fyrir það. Einn
maður var þó, sem Pat rak sjaldan á eftir, en það var
Finnur Jónsson. En kæmi það fyrir, að Pat rak á eftir
Finni, þá skifti gamli maðurinn sér ekki af því, fór hvorki
harðar né hægar. Það var jafn þýðingarlaust að reka á
eftir Finni og að stríða honum.
Haustið leið og fátt gerðist sögulegt. Hver dagurinn
var öðrum líkur. Menn unnu frá því kl. 6 á morgnana til
kl. 9—10 á kvöldin. Þeir höfðu “sínar þrjár einmanalegu
máltíðar á dag”, eins og einn Irinn orðaði það. Á nóttunni
sváfu þeir ýmist í heyhlöðu eða úti á akri í strástakk, sem
þeir höfðu þreskt um daginn.
Einn dag er farið var að hða á haustið, kom Pat upp
að borðunum sem oftar. Lá þá mjög illa á honum. Rak
hann nú á eftir mönnunum á báða bóga og var í meira
lagi illyrtur. Menn þeir, er voru í stakk þeim, sem Finnur
var ekki í, fóru nú að herða sig það, sem þeir gátu, en
Finnur lést ekki heyra til Pats, hvernig sem hann lét.
Reiddist nú Pat enn þá meira og skipaði mönnunum
þeim megin, sem Finnur var ekki, að fara sér nú hægt.
Kvaðst hann ætla að kenna karlskrattanum að gegna.
Reif hann þá allt af borðinu Finns megin og rak á eftir
honum, og bölvaði afskaplega. Kallaði hann Finn “árans
Skrælingja” og “skollans Islending”. Sáu menn þá, að