Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1927, Side 91

Eimreiðin - 01.01.1927, Side 91
eimreiðin GORDON BOTTOMLEV 71 að vera til þess engilsaxneska málskrúðs, sem William Morris °S félagar hans vildu telja fegurstan búning enskunni. Utlegð í íslenzkum fornbókmentum væri vel til fundið efni 1 doktorsritgerð, en hvergi er það efni þó eins áhrifaríkt °9 í sögu Gunnars. Heimilistrygðin á sér altaf dýpri rætur en ættjarðarástin og er ekki eins hætt við að leiðast út í öfgar og óheilindi. Steinvör, ambátt á heimili Gunnars, segir á einum stað í leiknum: „He would not sail because, when he rode down Unto the ship, his horse stumbled and threw him His face towards the Lithe and his own fields".1) I Njálu segir svo: >Fögr er hlíðin, svá at mér hefir hon nldri jafnfögr sýnzt, bleikir akrar, en slegin tún, ok mun ek r'ða heim aftr ok fara hvergi«. Upp frá þessari stundu eykst hraðinn í viðburðarás harm- leiksins. Línurnar markast gleggri og gleggri og beinast allar að einu úrslitamarki. Samtöl ambáttanna á heimili Gunnars eru ekki annað en grunnlínur í baksýn. Það eykur enn hrað- ann og áhrifin, er Hallgerður kemur inn með reiðisvip, og hve fögur er hún ekki í reiði sinni. Það eru mörg snjöll til- svör í þessu fagra leikriti, sem gaman væri að taka upp hér, ^uargar perlur, sem hægt er að dást að og dreyma yfir eins °9 gómsætu víni, sem gamall víkingahöfðingi hefur flutt heim ^eð sér af suðurvegum. En fyr eða síðar mun leikrit þetta leggja leið sína til Reykjavíkur. Þess vegna er ekki þörf á Wvitnunum hér. Forneskjulegt og óheillavænlegt er samtal teirra Gunnars og göngukvennanna þriggja. Ugg þeim og óheillaspá, sem felst í því atriði leiksins, er vel lýst með orðinu geigvænlegur. Samtalið er engu síður eggjandi og égnþrungið en nornadansinn í Macbeth. Það felur í sér örlagadóm Gunnars, og áhrifin eru svo þung og geig- vaenleg, að svo virðist, sem léttara verði yfir, þegar lýst er víginu sjálfu á eftir. Þar er líka prýðilega með efnið 1) Hann vildi ekki fara utan, af því að hestur hans hrasaði, þegar kann reið til skips, og kastaði honum af sér, svo að Hlíðin blasti við honum og hans eigin akrar.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.