Búnaðarrit - 01.01.1906, Page 153
GRÓÐRAR- OG JARÐVEGSRANNSÓKNIR
147
er talsvert seigjumikill og grunnvatnið nær yfirborðinu,
en stendur venjulegast ekki hærra. Aðaitegundirnar á
mýrinni eru mýrastör og gulstör, en þar á meðal
vaxa oftast nær allmargar aðrar mýraplöntur.
í mýrunum vex venjulega mikið af mosategundum
sem eins konar undirgróður. Hvítmosi er þó yfirleitt
sjaldgæfari og venjulegast mjög á víð og dreif. í Geld-
ingsey í Knararnesslandi var þó ailstór mýri með mjög
miklum hvítmosagróðri.
Af mýrum af þessari tegund er þó talsvert í Mýra-
héraði, og teijast þær meðal hinna bestu votlendu engja
að því er fóðurgildi tegundanna snertir. Þá er ein teg-
und mýra, flæðiengjarnar, allmikið útbreidd við Borgar-
fjörð innanverðan. Flæðiengjar þessar mætti kaila
nokkurs konar ræktaðar mýrar. Þó er ekki svo að skilja,
að neitt sé gert af mannavöidum til að rækta þær, en
það er Hvítá, sem ber á þær. Eins og kunnugt er, má
næstum því komast svo að orði, að Borgarfjörðurinn sé
ósinn á Hvítá; seltan í firðinum er alveg hverfandi, að
minsta kosti innan til. Um flæðar, einkum þegar stór-
streymt er, gengur sjór (auðvitað blandaður vatni úr
Hvítá) á landið og ýms áburðarefni, er vatnið ber með
sér, verða þá eftir í engjunum.
Aðaltegundin á flæðiengjum þeim, er ég sá (á Borg,
Hamri og Einarsnesi), var gulstörin; viðasthvar óx hún
nálega einvörðungu, en stundum voru aðrar tegundir
innan um, einkum er til fitjanna dróg. í Einarsnesi var
gulstörin ailþjett og hávaxin ; blöðin voru um 60 cm. á
lengd og víðast var störin óblómguð. Á milli stráanna
sá í beran leirbotninn. Innan um gulstarargróðurinn
voru allvíða smáblettir alvaxnir skriðiíngresi eða lóung
(skriðstör í Flóru íslands). Lóungurinn myndaði oft gul-
græna stararkraga utanmeð í smátjörnuin; hann færist
svo lengra og lengra út í tjörnina þangað til hún er al-
vaxin. Jarðvegur var miklu fúnari þar sem lóungurinn
óx heidur en í sjálfu gulstarareDginu. Eftir grasvexti og