Búnaðarrit - 01.01.1906, Page 207
BÚNAÐARRIT.
201
Þótt viðskiftaþjóðum vorum þyki sauðakjöt vort vera
með göllum eða ókostum, er það þó of gott og dýrmætt
til þess að vera haft að hundafæðu og gjöreyðingarefni
í útlöndum fyrir sakir meðferðar; og er þetta svo bogið,
að meir en litið sleggjuslag þarf til þess að rétta.
Er þá til of mikils mælst, ef sagt er í áheyrn þeirra
manna, sem mestmegnis lifa af sauðfjárrækt — og eru
það flestallir islenzkir landbændur að minnsta kosti á
Norður og Austurlandi — þetta:
Upp með íslenzka sauðakjötið, upp í verðhækkun,
upp í munninn á auðkýfingum og stórhöfðingjum í við-
skiftalöndum vorum, eða á borð þeirra manna er geta
og viija borga það háu verði, ef það á annað borð full-
nægir smekk þeirra, ilm og hreinlætistilfinningu.
Það er þreytandi að vera nokkuð að minnast á
ijótu söguna, sem fyigir því sauðakjöti, er fer í gegn
um hendur verzlananna, þessa vítaverðu meðferð er
kjötið hlýtur af hálfu framleiðenda og verzlunarmanna,
og sem gerir það illneytandi alþýðu manna í viðskifta-
löndunum, spillir verði og eftirsókn þess og spillir sorg-
lega búsæld íslendinga.
Til Norðmanna og Dana sendum vér sauðakjötið
hið saltaða. Menn vita það að megnið er selt þar fyrir
lágt verð til neyzlu, sumt sent heirn til íslands aftur
og nokkuð stundum grafið niður i gjöreyðingarreiti þess-
ara þjóða.
Þetta er víst einn „skattur menningarleysis", og
Þótt þeir séu viðar en á íslandi, eru þeir ekki betri fyrir
það. Nú vitum vér hvað vér eigum að gera til þess
að hrynda af oss þessu oki. íyrst verður til þess að
teija, að byggja slátrunarhús og slátra fénu með þeirn
slátrunaraðferðum, er hreinlæti er samfara. Annaö, að
framleiða það kjöt, sem vér vitum að kaupendur æskja
helzt að fá.
Það er þá þeLta síðarnefnda er eg vil fara nokkurum