Búnaðarrit - 01.01.1906, Page 220
214
BÚNAÐARRIT
framleiða sem stærst og þyngst fé. Það er vigtarmæli-
kvarðinn. sem hafður er á gjaldgengi fjárins á mörkuð-
um, sem beinlínis er orsökin í þessu einblínú Það sprett-
ur upp á kynbótabúinu í Reykjadal og víða annars-
st.aðar í sýslunni, fótalangt, langvaxið og þunnvaxið fé;
þegar þet.ta fé hefir slakan hrygg er það óhafandi vegna
lingerðar, en sé hryggurinn sterkur (krippuvaxinn) getur
það verið duglegt og hraust. Menn vilja að vísu fá þetta
íé giidvaxið eða þéttvaxið, en það verður ekki samrýmt
hér á voru landi; menn geta áldrei gert sauðfé að kúm
og allra sízt í fjallalöndum. Þetta „geigjufé" getur haft
mikla lifandi þyngd; Skrokkurinn getur og orðið þungur
þótt hann sé vöðvalítill og kjötódrjúgur; mikil þyngsli
eru í beinum, himnum og taugum. Enda kemur það og
fyrir í kaupféiaginu að í útflutnings fé þess eru kindur, sem
ná vigtartakmarkinu, en eru svo magrar, vöðvaiitlar, að
þær eru ekki sendar til Englands. Þetta fé er betur fallið
til mjóikurframleiðslu en kjötframleiðslu. En nú eru
margir hættir að færa frá, og verða því að halda sig
aðallega að kjöt- og ullframleiðslu.
Fyrir þá hina sömu skal hér' bent á umbætur á
sköpulagi fjárins; sem áreiðanlega verður til þess, að auka
og bæta kjötframleiðsluna, en koma ekki í bága við
samræmissköpuiag. Þær eru: 1. að stytta hálsinn; 2.
að stytta hrygginn en breikka hann; 3. að lengja og
breikka malirnar; 4. að lengja bringuna og víkka brjóst-
hoiið; 5. að fá síðurnar hveifdar; 6. að lengja iærlegg-
ina og bógleggina; 7. að fá ullina þétta, jafnlanga, sams-
konar en grófa.
25. í öllum fjárkynjum eru ákveðin afbrigði bezt.
ícheviotkyninu þekkist bezta afbrigðið á ákveðnumytri
einkennum. Það er fé, sem hefir svartar nasir, silfurhvítt
höfuð og fætur; þétt all-gróf sainkynja ull, samræmissköpu-
lag og eiginieiki til að safna miklu vöðvakjöti fyigir þess-
um litareinkennum, en í cheviotkyninu er fé með hvít-
ar nasir og hvítt höfuð og fætur, í því er og gulleitt